Razem kochali
usiądź na zboczu wzgórza.
Stamtąd mogli zobaczyć
kościół, ogród botaniczny, więzienie.
Stamtąd widzieli
zarośnięty staw.
Rzucanie sandałów w piasek,
usiedli razem.
Położył ręce na kolanach,
spojrzeli na chmury.
W kinie okaleczony
czekając na ciężarówkę.
Połyskiwał na zboczu brzegu
w pobliżu ceglanych krzaków.
Nad różową iglicą banku
wrona zwinięta, rozkrzyczany.
Po centrum jechały samochody
do łaźni na trzech mostach.
W kościele dzwonił dzwonek:
tam elektryk się ożenił.
A tu na wzgórzu było cicho,
wiatr je odświeżył.
Ani jednego gwizdka, nie okrzyk.
Brzęczał tylko komar.
Trawa została tam zdeptana,
gdzie zawsze siedzieli.
Wszędzie czarne plamy -
zostawili jedzenie.
Krowy zawsze są tym miejscem
wytarte językiem.
Wszyscy to wiedzieli,
ale o tym nie wiedzieli.
Niedopałki papierosów, kolec i widelec
były pokryte piaskiem.
W oddali poczerniała butelka,
rzucony palcami.
Słysząc ledwo muczenie,
zeszli w krzaki
i rozproszeni w milczeniu -
jak tam siedzieliśmy.
_________
Schodzili po różnych zboczach,
zdarzyło się, że zrobił krok w bok.
Krzaki przed nimi zamknęły się
i znowu się rozstali.
Buty poślizgnęły się na trawie,
woda błyszczała między kamieniami.
Jeden dotarł do ścieżki,
inny w tym samym momencie stawu.
Był to wieczór kilku wesel
(wydaje się, było dwóch).
Kilkanaście koszul i sukienek
majaczył poniżej w trawie.
Zachód słońca już ustępował
i przyciągnął do mnie chmury.
Z ziemi unosiła się para,
dzwonek wciąż dzwonił.
Jeden, kryahtya, potykanie się,
inny, palić papierosa -
tego wieczoru zeszli na dół
na różnych zboczach.
Zszedł na różnych zboczach,
między nimi wzrosła przestrzeń.
Ale straszne, w tym samym czasie
powietrze wstrząsnęło ich krzykiem.
Nagle krzaki pękły,
krzaki nagle pękły.
Jakby nie spali,
a ich sen był pełen męki.
Krzaki otworzyły się z wyciem,
jakby ziemia się otworzyła.
Przed każdym było dwóch,
żelazko w ruchu.
Jeden spotkał siekierą,
a krew płynęła przez zegar,
inny ze złamanego serca
sam umarł natychmiast.
Zabójcy zaciągnęli ich do zagajnika
(krew spływała po ich rękach)
i wrzucił go do zarośniętego stawu.
I tam znowu się spotkali.
_________
Wciąż starają się dotknąć
do siedzeń przy stole stajennych,
i straszne wieści na placu
pasterze już przynieśli.
Świecił wieczorny świt
stada gęstych chmur.
W krzakach stały krowy
i łapczywie lizał krew.
Elektryk zbiegł po zboczu
a jego szwagier jest za nim w krzakach.
Panna młoda na dole jest wkurzona
stał samotnie w kwiatach.
staruszka, przykryty kocem,
skręcił warkocz przed nią,
i nastąpił pijany ślub
rzucił się za nimi na wzgórze.
Pod nimi pękały gałęzie,
rzucili się, bredzący.
Krowy w krzakach ryczały
i szybko zszedł do stawu.
I nagle wszyscy zobaczyli wyraźnie
(wokół panował upał):
poczerniałe w zielonej rzęsie,
jak drzwi do ciemności, otwór.
_________
Kto je stamtąd podniesie,
dostanie się z dna stawu?
Śmierć, jak woda nad nimi,
mają wodę w żołądkach.
Śmierć jest już w każdym słowie,
w łodydze, owinięty wokół słupa.
Polizana śmierć we krwi,
śmierć każdej krowy.
Śmierć na próżno
(szukam złodziei).
Odtąd będzie czerwony
mleko tych krów.
W czerwonym, czerwony samochód
z czerwonym, czerwone ścieżki,
w czerwonym, czerwona puszka -
czerwone pić dzieci.
Śmierć w głosach i spojrzeniach.
Kołnierzyk jest pełen śmierci. —
Więc miasto im zapłaci:
śmierć jest dla nich trudna.
Musisz je podnieść, wzrośnie.
Ale jak pokonać melancholię:
jeśli morderstwo w dniu ślubu,
czerwony jak mleko.
_________
Śmierć nie jest szkieletem z koszmaru
z długim warkoczem z rosy.
Śmierć jest tym krzakiem,
w którym wszyscy stoimy.
To nie jest płacz pogrzebowy,
a także nie czarną kokardą.
Śmierć to krzyk wrony,
czarny - do czerwonego brzegu.
Śmierć to wszystkie maszyny,
to jest więzienie i ogród.
Śmierć to wszyscy ludzie,
ich krawaty zwisają.
Śmierć to szkło w wannie,
w kościele, w domach - w rzędzie!
Śmierć jest wszystkim, co u nas -
bo nie zobaczą.
Śmierć jest naszą siłą,
to nasza praca i pot.
Śmierć to nasze żyły,
nasza dusza i ciało.
Nie będziemy już wchodzić na wzgórze,
w naszych domach są światła.
To nie my ich nie widzimy -
oni nas nie widzą.
_________
róże, pelargonia, hiacynty,
piwonie, liliowy, tęczówka -
na ich straszliwej cynkowej trumnie -
róże, pelargonia, narcyz,
lilie, jak z basmy,
ich zapach jest ostry i dziki,
Levkoy, storczyki, astry,
róże i snopek goździków.
Proszę, zanieś je do Breg,
powierzcie je niebu.
Wrzuć je do rzeki, do rzeki,
ona poniesie do lasu.
Do kanałów czarnego lasu,
do ciemnych leśnych domów,
do martwych lasów,
w oddali - do bałtyckich wzgórz.
_________
Wzgórza to nasza młodość,
my ją prowadzimy, nie wiedząc.
Wzgórza to setki ulic,
wzgórza są mnóstwem rowów.
Wzgórza to ból i duma.
Wzgórza to koniec ziemi.
Im wyżej się wznosisz,
im więcej widzisz ich w oddali.
Wzgórza są naszą nędzą.
Wzgórza są naszą miłością.
Wzgórza są płaczem, szlochanie,
Idź stąd, wracać.
Światło i ogrom bólu,
nasza tęsknota i strach,
nasze sny i smutek,
wszystko to jest w ich krzakach.
Wzgórza są wieczną chwałą.
Zawsze wystawiaj na pokaz
prawo do naszego cierpienia.
Wzgórza są nad nami.
Ich szczyty są zawsze widoczne,
widoczne w środku ciemności.
Blisko, wczoraj i teraz
poruszamy się po zboczu.
Śmierć to tylko równiny.
Życie to wzgórza, wzgórza.
