Па камянях грабавыя, ў балотах i паўночы,
Ступаючы дрыгатліва стомленасць нагой,
Пасля Lore падарожнік пайшоў, дарэмна томнага вочы
Начлегу мірнага шукалі ў цемры густой.
Пячоры няма перад ім, на беразе ugrûmom
Не бачыць хаціны, спадчынай рыбаком;
У далі дрымучы бор пампуюць вятры з шумам,
Месяц за хмарамі, і ў моры спіць зара.
ідзе, і на скале, аброслай вільготным мохам,
Бачыць барда старога - весялосьць мінулых гадоў:
Схілячыся сівым чалом над вісклівы патокам,
У цішы часоў ён сузіраў палёт.
Зубчасты меч вісеў на ветьви змрочнай вярбы.
Задуменны спявак позірк ціхі звярнуў
На сына чужых краін, і падарожнік палахлівы
Скаланаючыся ў жаху і міма паспяшаўся.
“застацца, падарожнік! пачакайце! - вяшчаў спявак пракаветныя: -
Тут упалі адважныя, амаль іх баявы прах!
Амаль геройства дзяцей, магілы сном заснулых!”
Прыхадзень кіраўніком панікнуў - і, уяўляў, на пагорках
Паўсталы шэраг ценяў кіраўніка скрываўленага
З усмешкай ганарыстым на вандроўніка схіляў.
«Чей труну я бачу там?»- вяшчаў іншапляменнага
І барду кіем на бераг ўказаў.
Калчан і шлем сталёвы, да скалы здранцвелы,
Кідалі цьмяны прамень, рэхам озлатясь.
“нажаль! тут упаў Осгар! - рэк старац натхнёны, -
Аб! рана юнаку надышоў апошні гадзіну!
Але ён шукаў яго: я спела, як у ратнай ладзе
Ён первыя стрэлы іх з радасьцю чакаў
І рваўся з шэрагаў, і загінуў у кіпячым бое:
спачывай, юнак! ты ў лаянцы слаўнай упаў.
Ць колеры далікатных гадоў любіў Осгар Мальвіну,
Не раз ён у радасці з сяброўкай сустракаў
Вячэрні святло месяца, слізгальны на даліну,
І цень, якія ўпалі з прыморскіх грозных скал.
Здавалася, іх сэрцы адзін да аднаго палалі;
адной, адной Осгар Мальвіна дыхаў;
Але хутка дні любові і шчасця праляцелі,
І вечар нягоды для юнака надышоў.
аднойчы, ў цёмную ноч зімы часам маркотнай,
Осгар стукаецца ў дзверы прыгажуні млад
І шэпча: «Юный сябар! ня месіва, тут твой мілы!»
Але ціха ў хаціне. Зноў нясмелыя рукой
Стукае і слухае: толькі вятры з свістам веюць.
“Няўжо спіш цяпер, Мальвіна? - імгла вакол,
валіцца снег, Уласаў у тумане леденеют.
пачуй, пачуй мяне, Мальвіна, мілы сябар!”
Ён у трэці раз стукае, са Скрып дзверы павяло ўбок.
Ён уваходзіць з трапятаннем. няшчасны! што ж угледзеў?
Цямнее позірк яго, Мальвіна здрыганулася,
Ён бачыць - у абдымках здрадніцай Звигнел!
І лютасць дзікая ць поглядах закіпела:
Нямее і дрыжыць палюбоўнік малады.
Ён грозны меч выняў, і няма ўжо Звигнела,
І бледны дух яго схаваў у цемры начной!
Мальвіна абняла няшчаснага калена,
Але погляды адвернуць: “жыць! - вяшчаў Осгар, -
жыць, ужо я не твой, пагардай мной здрада,
забуду, патушу да няслушнай страсці жар”.
І ціха за парог выходзіць ён у маўчанне,
акаваную змрочна, Маўклівае нудой -
Знікла салодкае навек очарованье!
Ён у свеце адзінокі, ужо няма душы роднай.
Я бачыў юнака: абвяў галавой,
Мальвіны імя ён у роспачы шаптаў;
як змярканне, дрымотны над безданьню марскою,
На сэрцы гаротным маркоце змрок ляжаў.
На аднаго дзіцячых гадоў зірнуў ён паспешліва;
Ужо нерухомы позірк сяброў не пазнаваў;
На свяце ўдалося, у пустыні маўклівай
Ён адзінотай смутак сваю сілкаваў.
І доўгі год правёў Осгар сярод пакут.
Раптам грымнуў трубны голас! Апрані сын, фінгал,
Вёў грозных на мячы, у крывавы запал бітваў.
Осгар пачуліся вестку і лаянкай загарэўся.
Тут меч яго бліснуў, і смерць перад ім бегла;
пакрыты ранамі, тут упаў на кучу тэл.
Ён упаў - яшчэ рука мяча кругам шукала,
І моцны сон стагоддзяў на моцнага зляцеў.
Пабеглі назад ворагі - і ціхі свет герою!
І ціха ўсё вакол магільнага ўзгорка!
Толькі ў восень хладный, бязмесячнай парою,
Калі вяршыні гор цягача сырая цемра,
У барвовым воблаку, адзенні туманам,
Над каменем грабавыя заняпалы цень сядзіць,
І стрэлы бразгочуць, стукае браня з калчанам,
І клён, заварушыліся, таямніча шуміць”.
