Дубовы лісток адарваўся ад галінкі роднай
І ў стэп пакаціўся, апантанаю бурай гнаны;
Засох і звяў ён ад холаду, спёкі і гора
І вось нарэшце дакаціўся да Чорнага мора.
У Чорнага мора чинара варта маладая;
З ёй шаптаўся вецер, зялёныя галіны лашчачы;
На галінах зялёных пампуюцца райскія птушкі;
Спяваюць яны песні пра славу марскі цар-дзяўчаты.
І вандроўнік прыціснуўся ў кораня чинары высокай;
Прытулку на час ён моліць з тугою глыбокай,
І так кажа ён: «Я бедны лісточак дубовы,
Да тэрміну паспеў я і вырас у айчыне суровай.
Адзін і без мэты па свеце ношуся даўно я,
Засох я без ценю, звяў я без сну і спакою.
Прымі ж прышэльца паміж лістоў сваіх смарагдавых,
Нямала я ведаю апавяданняў мудрагелістых і цудоўных ».
- На што мне цябе? - адказвалі Млада Чинар,
Ты пылення і твар жоўты, - і сынам маім свежым не пару.
Ты шмат бачыў - так да чаго мне твае небыліцы?
Мой слых стамілі даўно ўжо і райскія птушкі.
Ідзі сабе далей; аб вандроўнік! Цябе я не ведаю!
Я сонцам кахана, колеры для яго і бліскаў;
Па небе я галіны раскінула тут на прасторы,
І карані мае умывае халоднае мора.
