Czytając „Roslavlev”, Byłem zaskoczony, aby zobaczyć, że jego krawat jest oparta na prawdziwym zdarzeniu, dla mnie za dużo sławny. Kiedyś był przyjacielem nieszczęsnej kobiety, wybrany Pan. Zagoskin w jego historię bohaterki. Znów zwrócił uwagę opinii publicznej na temat incydentu zapomniane, rozbudzone uczucia niechęci, uśpione przez czas, i rozgniewany poważny spokój. Jestem obrońcą z cienia, - a czytelnik wybaczy słabość mojego pióra, Poszanowaniem serce mojej motywy. Będę zmuszony dużo mówić o sobie, bo mój los jest od dawna związany z losem mojego biednego przyjaciela.
Wyniesiono mnie zimą na światło dzienne 1811 rok. Nie będę opisywać moje pierwsze wrażenia. Można sobie łatwo wyobrazić, Powinienem poczuła szesnaście letniej dziewczynki, wymieniając antresoli i nauczyciele nieustanne kulki. I oddawał się wicher radości ze wszystkimi żywość moim wieku i jeszcze nie myśleć ... Przepraszam: wówczas koszt monitorowania czasu.
Między dziewczynami, którzy odeszli razem ze mną, różniły Księżniczka ** (r. Zagoskin nazwał ją Polina, Zostawiam jej imię). Wkrótce zaprzyjaźnił się tutaj na jakiej okazji.
Mój brat, dwadzieścia dwa małe, Należał do posiadłości następnie pęcznieje; uznano w Zarządzie Zagranicznego i mieszkał w Moskwie, taniec i povesnichaya. Zakochał się z Pauline, i prosił mnie, aby połączyć nasze domy. Brat był idolem naszej rodziny, ale ponieważ zrobiłem, Czego chciałeś.
Zbliża się do Poliny, by go zadowolić, Wkrótce szczerze przywiązany do jej. Było wiele dziwne i jeszcze bardziej atrakcyjne. Ja nawet nie rozumiem, ale już lubiany. Nieczuły, zacząłem patrzeć przez oczy i myśleć o myślach.
Ojciec Poliny był osobą zaszczyconą, t. jest. Podróżowałem przez pociąg i miał klucz i Star *, ale było wietrznie i prosty. Jej matka była, przed, kobieta i moc inna waga i zdrowy rozsądek.
Polina była wszędzie; była otoczona przez fanów; On flirtował z nią - ale tęskniła, nuda i dał jej coś w rodzaju dumy i chłód. Poszło bardzo grecki do twarzy i czarne brwi. I triumfował, kiedy moje satyryczne obserwacje nakłada uśmiech na prawidłowy i znudzonej twarzy.
Polina dużo czytała, i bezkrytycznie. Kluczem do biblioteki ojca był z nią. w przeważającej części biblioteki składał się z dzieł pisarzy XVIII wieku. literatura francuska, od Monteskiusza do powieści Crebillon za, była znajomy. Rousseau znał go na pamięć. Biblioteka nie było ani jednej książki Rosyjski, oprócz dzieł Sumarokov, Pauline, że nigdy nie ujawnił. Mówiła do mnie, że ledwie spojrzał w rosyjskiej prasie, i, prawdopodobnie, nic w języku rosyjskim nie czytać, nie wyłączając rymy, Jej prezentacja poety Moskwie.
Tutaj pozwolę sobie na małą dygresję. teraz, dzięki Bogu, trzydzieści lat, Jak nas skarcić dla ubogich, że w języku rosyjskim nie czytają i nie wiem jak (rzekomo) mówić w swoim własnym języku. (NB: Autorem „Yuri Miloslavsky” Repeat grzech banalne oskarżenia. Wszyscy ją przeczytać, i, wydaje się, jeden z nas jest odpowiedzialny za to i tłumaczenia powieści na język francuski.) Rzecz w tym, że chętnie czytać w języku rosyjskim; ale nasza literatura, wydaje się, nie starsze niż Łomonosowa i niezwykle nadal ograniczona. To, Z pewnością, To daje nam kilka świetnych poetów, ale to jest niemożliwe, aby żądać od wszystkich czytelników ekskluzywny polowanie na poezji. W prozie, mamy tylko „historia Karamzin”; pierwsze dwa lub trzy powieści ukazał się dwa lub trzy lata temu,, podczas gdy we Francji, Anglia i Niemcy, jeden innych wspaniałych książek następują po sobie. Nie widzimy nawet tłumaczenia; i jeśli widzą, następnie, Twoja wola, I wciąż wolą oryginał. Nasze magazyny są zabawne dla naszych autorów. Jesteśmy zmuszeni wszystko, znane i zrozumiałe, czerpać z zagranicznych książek; i tak myślimy w języku obcym (przynajmniej, wszystkich tych,, którzy myślą i postępuj myśli ludzkiej rasy). Ten rozpoznał mnie, nasze najbardziej znanych pisarzy. Ponadczasowy odwołanie od naszych pisarzy do zaniedbania, Wyjeżdżamy rosyjskich książek, podobna do reklamacji rosyjskiej torgovok, nehoduyuschyh na nim, my cap naszą kupić od Sihlera nie jest zadowolony z prac modniarek Kostroma. Zwracam się do mojego tematu.
Wspomnienia z życia świeckiego są zwykle słabe i nieistotne nawet w epoce historycznej.. Jednak pojawienie się w Moskwie Well jednego podróżnika pozostawił głębokie wrażenie na mnie. Ten podróżny - m-me de Stael #. Przybyła w lecie, gdy większość mieszkańców wsi wyjechał do Moskwy. Rosyjska gościnność fussed; Nie wiem, jak leczyć chwalebną cudzoziemca. Oczywiście, dał jej obiad. Mężczyźni i kobiety zebrane patrzeć na nią, i byli w większości niezadowoleni z nim,. Widzieli go jako tłuszczu pięćdziesiąt-letniej kobiety, ubrany poza jego lat. Jej głos nie podoba, Mowa wydawała się zbyt długo, i rękawy są za krótkie. ojciec Pauliny, kto wiedział m-me de Stael nadal w Paryżu, Dałem jej obiad, który ja nazywam razem wszystkie nasze Moskwa mądry. Potem zobaczyłem, autor „Corina”. Siedziała w pierwszym rzędzie, z łokciami na stole, Toczenia i wdrażania piękną rurkę palec papieru. Wydawała się w złym nastroju, kilkakrotnie podejmowane mówić i nie mógł rozluźnić. Nasi mędrcy jedli i pili w środku i, wydawało się, Były one znacznie bardziej zadowoleni uhoyu Księcia, rozmowy niż m-me de Stael. panie zostały naprawione. Obie są tylko sporadycznie przerywa milczenie, Przekonany o nicości swoich myśli i bojaźliwy w europejskich gwiazd. Cały czas obiad Polina siedział na szpilkach. Uwagę zwiedzających została podzielona pomiędzy jesiotra i m-me de Stael. Czekaliśmy na nią każdy bon-mot minut;# wreszcie wypalił jej dwuznaczne, a nawet całkiem śmiały. Wszystko złapał go, zahohotali, szepty Róża z niespodzianką; Duke był rozradowany. I vzhlyanula na bylica. Twarz przepłukano, i ze łzami w oczach. Goście wstał od stołu, całkowicie pogodzić z m-me de Stael: powiedziała pun, jechali przez miasto do przebycia.
"Co Ci się stało, drogi?# - I sprosyla Sagebrush, - naprawdę żart, trochę luźne, Mogę do pewnego stopnia masz zawstydzić?- „Bracia”, Ładny, - odpowiedziała Polina, - Jestem zdesperowany! Jak nieistotne było, aby pokazać nasze wielkie społeczeństwo tej niezwykłej kobiety! Kiedyś być otoczony przez ludzi, kto go zrozumieć, dla tego genialnego uwagą, silny ruch serca, natchnionym słowem nigdy nie jest stracone; przywykła do ekscytującej rozmowy o szkolnictwie wyższym. A tutaj ... Och, mój Boże! Nie myśl, nie niezwykłe przemówienie przez trzy godziny! głupie twarz, nudny znaczenie - i tylko! Jak była znudzona! Jak ona brzmiała zmęczony! widziała, co powinno być, Można zrozumieć, że te małpy edukacji, Chiny i im kalambur. A oni rzucili! I spalił się ze wstydu i był gotowy do płaczu ... Ale niech, - kontynuowała z zapałem Polina., - niech wyciągnie opinię na temat naszej świeckiej motłochu, oni zasługują. przynajmniej, ujrzała naszych dobrych ludzi i rozumie. słyszałeś, powiedziała, że stary, nesnosnomu gruz, który z nich podoba się cudzoziemcowi nawet myślę, że śmiałem się na rosyjskich brody: „Lud, który, Sto lat temu, Bronił brodę, rozdziela się w naszych czasach, a jego głowa ". Jak słodko jest! Jak ją kocham! Jak ja nienawidzę jej prześladowcę!»
Nie byłem jedynym, który zauważył zakłopotanie Poliny. Inne oczy przebijające stałe na nią w tym samym momencie: czarne oczy najbardziej m-me de Stael. Nie wiem, pomyślała, ale poszła po obiedzie do mojego przyjaciela i dostał się do rozmowy z nią. Przez kilka dni m-me de Stael napisał jej dopiskiem:
Moje drogie dziecko, Jestem cały chory. Byłoby bardzo miło z twojej strony, aby przyjść i ożywić mnie. Postaraj się, aby Twój m-matkę i prześlij szacunek znajomemu S. #
Ta notatka jest przeze mnie. Pauline nie wyjaśnił mi swoje stosunki z m-me de Stael, mimo całej mojej ciekawości. Ona nie ma pamięć o wspaniałej kobiety, jako dobroduszny, jak pomysłowy.
Do czego prowadzi polowanie na obmawianie! Ostatnio, powiedziałem wszystko to w bardzo przyzwoitym społeczeństwie. "Być może, - zauważyła mnie, - m-me de Staël, To było niczym, jako Napoleon szpiegowskiej, i księżniczka ** udzielił jej potrzebnych informacji ”. "Miej litość.", - Powiedziałem, - m-me de Staël, Dziesięć lat prześladowany przez Napoleona, szlachetny, dobry m-me de Stael, Trudno uciec pod patronatem cesarza rosyjskiego, m-me de Stael, przyjaciel Shatobryana i Byron, m-me de Stael będą szpiegować Napoleona!..„-” Bardzo, Może to być bardzo dobrze, - sprzeciwiła się hrabina B o ostrym nosie. - Napoleon był taką bestią, A m-me de Stael kawałek pretonkaya!»
Wszyscy rozmawiali o nadchodzącej wojnie i, pamiętam, jak, dość lekko. Imitacja francuskiego tonem Ludwika XV był w modzie. Miłość do kraju wydawało pedanterii. Ówczesnych teoretyków pochwalił Napoleona z fanatycznym służalczości i żartował na naszych niepowodzeń. niestety, Obrońcy Ojczyzny były nieco rustykalne; były wyśmiewane dość zabawne i nie miała wpływu. Ich patriotyzm był ograniczony do ciężkiej nieufności używania języka francuskiego w społeczeństwach, wprowadzenie wyrazów obcych, Przeciwne groźne wybryki Kuznetsky Most i tym podobne. Młodzi ludzie rozmawiali o wszystkim rosyjskim z pogardą lub obojętności i, żartem, Rosja przewidział los Konfederacji Renu. krótko mówiąc, Towarzystwo było dość obrzydliwe.
Nagle dotarła do nas wiadomość o inwazji i wezwaniu cesarza. Moskwa roiled. Były wulgarne ulotki hrabia Rastopczyn; utwardzone ludzie. Świeccy Jokers stonowane; ladies vstruhnuli. Prześladowcy języka francuskiego i Kuznetsky większości społeczeństw mają silną top, i salony wypełnione patriotów: który wylał stolarki francuskiego tytoniu i zaczął wąchać rosyjsku; który spalił kilkanaście francuskich broszury, Lafita który odmówił i zaczął żurku. Odprzysiąc wszyscy mówią po francusku; wszyscy krzyczeli o Pożarski i Minina i zaczął głosić do wojny ludowej, dzieje długi, aby przejść do wsi Saratowie.
Polina nie mogła ukryć swojej pogardy, jako pierwszy nie krył oburzenia. Ta szybka zmiana i jego tchórzostwo wyjęto cierpliwości. na Bulwarze, w Presnensky stawach ona celowo mówił po francusku; stół w obecności urzędników w celu zakwestionować patriotyczne chluby, celowo mówił o wielu żołnierzy napoleońskich, Jego geniusz wojskowy. przedstawić zbladła, strach wypowiedzenia, i pospieszył do wyrzucenia jej w zobowiązaniu do wroga ojczyzny. Pauline uśmiechnął się pogardliwie. „Daj Bogu, powiedziała, - aby wszyscy Rosjanie kochali swoją ojczyznę, Kocham go ". To mnie zaskoczyło. Zawsze wiedziałem, Pauline pokorny i cichy, i nie rozumie, skąd to mają taką odwagę. „Zmiłuj, - powiedziałem kiedyś, - polowanie na Ciebie, abyś ingerował, nie leży w naszej działalności. Niech ludzie sami walczą i krzyczy o polityce; Kobiety nie iść na wojnę, i nie obchodzi ich Bonaparte ". - Jej oczy błyszczały. - "Się wstydzić, - powiedziała, - czy kobiety nie mają ojczyzny? chyba nie mają ojców, bracia, muzhev? Czy krew rosyjskiego nam obcy? Lub myślisz, że rodzą się tylko, do nas na balu kręciło w Ecossaise, i domowe hafty się na psach zarys? Nie, wiem, kobiety wpływ może mieć na opinii publicznej, a nawet w sercu przynajmniej jedną osobę. Nie zgadzam się z upokorzenia, do którego przyzna. Spójrz na m-me de Stael: Napoleon walczył z nią, zarówno siły wroga ... a mój wuj jeszcze śmie drwić jej nieśmiałość przy zbliżaniu się armii francuskiej! „Nie martw się, sudarynya: Napoleon walczył przeciwko Rosji, nie przeciwko tobie ... „Tak,! czy mój wuj wpadł w ręce Francuzów, byłoby to możliwe chodzić Palais Royal *; ale m-me de Stael w takim przypadku byłby umarł w więzieniu stanowym. Charlotte Korda? Martha i żona naszego gubernatora? i księżna Dashkova? niż I poniżej ich? Och, nie jest prawdziwa odwaga i stanowczość dusza ". Słuchałem ze zdumieniem Pauline. Nigdy nie podejrzewał go na ciepło, ta ambicja. niestety! Co doprowadziło do jego niezwykłych cech duszy i umysłu odważnego Wyżyny? Prawdę mówiąc, mój ulubiony pisarz: To nie jest szczęście, że sposób, w opinii publicznej.[5]#
Pojawienie się władcy pogłębiło ogólne podniecenie. patriotyczne uniesienie i ostatecznie opanowali wysokie społeczeństwo. Living przekształciła się w debatę Domu. Wszędzie rozmawialiśmy o patriotycznych darowizn. Powtarzaliśmy nieśmiertelne słowa młodego hrabiego Mamonov, wygrałem wszystkie swoje posiadłości. Niektóre mama po zawiadomieniu, że przebieg nie jest niezwykłą pary, ale wszyscy byliśmy pod wrażeniem niego. Polina Breda im. „Ty poświęcić niż?„- znów zapytał mój brat. „Nie wiemy jeszcze, mój majątek, - odpowiedział mój rake. - Mam wszystko 30 000 dług: Przynoszę je poświęcić na ołtarzu ojczyzny ". Pauline zły. „Dla niektórych ludzi,, - powiedziała, - honor i ojczyzna, wszystko drobiazg. Ich bracia umrzeć na polu bitwy, i wygłupiać w salonie. Nie wiem, Czy istnieje kobieta, dość niska, aby umożliwić taki błazen przed nią udawać miłość ". Mój brat złamał. „Jesteś zbyt wymagający, księżniczka, - powiedział. - wymagasz, dla wszystkich, aby zobaczyć w m-me de Stael i będzie mówić do ciebie tyrady „Corina *”. wiedzieć, że ktoś żartuje z kobietą, nie można żartować wobec ojczyzny i jego wrogowie ". W tych słowach odwrócił. myślałem, pokłócili się na zawsze, ale źle: Pauline lubił prowokując brata, ona wybaczyła mu niewłaściwych żartów i szlachetnym porywie gniewu, dowiedział się w ciągu tygodnia, wstąpił do pułku Mamonovsky, zapytała, żebym je pogodzić. Brat był wstrząśnięty. Od razu zaproponował jej rękę. zgodziła, ale odłożył ślub aż do końca wojny. Następnego dnia mój brat poszedł do wojska.
Napoleon udał się do Moskwy; nasz odwrót: Moskwa obawia. Jej mieszkańcy zostali wybrani jeden po drugim. Książę i księżna namówił matkę iść razem w ich wsi *** iCal.
Doszliśmy do **, wielka wieś w 20 mil od miasta wojewódzkiego. Wokół nas było wielu sąsiadów, w przeważającej części goście z Moskwy. Każdego dnia wszyscy byli razem; nasze życie na wsi było jak w mieście. Listy z wojska przyszedł prawie codziennie, stara kobieta patrząc na mapę biwaku miasta i zły, nie znajdując go. Pauline zanymalas inną politykę, Nie czytam, z wyjątkiem gazet, rastopchinskih afishek *, a ja nie otworzył żadnej książki. otoczony przez ludzi, którego koncepcja ograniczały, stale wysłuchaniu sprawozdań absurdalne i bezpodstawne wiadomości, wpadła w głęboką depresję; languor dopisać jej duszy. Ona rozpaczał w NSA, wydawało, że Rosja jest szybko zbliża się do upadku, każdy związek jest podkreślona przez jego beznadziejności, zapowiedź policja Hrabia Rastopczyn oparciu go na cierpliwości. Humorystyczny styl im wydawało się jej nieprzyzwoite, i środki, trwa, barbarzyństwo nesterpymыm. Ona nie zrozumieć myśl o tej chwili, tak wielki w swoim terrorem, myśli, które zapisywane Rosja śmiały wykonanie i uwolnił Europę. Spędziła wiele godzin, opierając się na mapie Rosji, nadzieję mile, po gwałtownych ruchów wojsk. Dziwne myśli przyszedł jej do głowy. Pewnego dnia oznajmiła mi zamiar opuścić wioskę, doszli do obozu francuskiego, Dostęp do Napoleona i tam zabić go z ich rąk. Nie było to trudne, aby przekonać ją do szału takiego przedsiębiorstwa,. Ale myśl o Charlotte Corday nie zostawił ją przez długi czas.
jej ojciec, jak już wiesz, Był człowiekiem raczej niepoważne; on tylko myśli, żyć w kraju, jak to możliwe w Moskwie. zjeść, завел Theatre Company, gdzie grał francuskich proverbes *, i próbowałem każdy możliwy sposób dywersyfikacji nasze przyjemności. Miasto ma pochodzić kilka przechwyconych funkcjonariuszy. Książę szczęśliwy nowe twarze i prosił o pozwolenie wojewody, aby umieścić je na ...
Było ich czterech - trzech raczej nieistotnych ludzi, fanatycznie oddany Napoleonowi, nietolerowane krzykacze, prawda, zbawicieli z ich boastfulness czcigodnego ran. Ale czwarty był człowiekiem niezwykle niezwykłe.
Był wtedy 26 roku. Należał do dobrego domu. Jego twarz była przyjemna. Dźwięk jest bardzo dobry. Natychmiast odróżnić ją. Laski zabrał ją ze szlachetną skromnością. Mówił niewiele, ale jego mowa była uzasadniona. Pauline podobało, że pierwsza mogła jednoznacznie zinterpretować walki i ruchy wojsk. On ją uspokoił, udowodnienie go, że odwrót wojsk rosyjskich nie była bezmyślna ucieczka i tyle zaniepokojony francuskim, zarówno twardnieje po rosyjsku. „Ale ty, - zapytała go Pauline, - czy nie jesteś przekonany o niezwyciężoności swojego cesarza?„Chenicourt (Ja nazywam to samo i jego imię, Według niego ith Zagoskin) - Senicur, niektóre pauza, pisał, że jego pozycja byłaby niewygodna szczerość. Pauline pilnie potrzebne odpowiedzi. Senicourt przyznał, że serce Rosji dążenie wojsk francuskich może stać się dla nich niebezpieczne, że kampania z 1812 roku, wydaje się, przyjść, ale to nic drastycznego. „Concha! - sprzeciwiła się Polina, - a Napoleon wciąż idzie do przodu, ale nadal jesteśmy wycofujące!„-” Tym gorzej dla nas ", - odpowiedział Senikour, i mówił o innych przedmiotów.
Polina, A zmęczony i tchórzliwe przewidywania, i głupie przechwałki naszych sąsiadów, Słuchałem niecierpliwie wyroku, na podstawie znajomości sprawy i bezstronności. Z mojego brata, otrzymałem list, w którym wyczuć można było osiągnąć. Zostały one wypełnione żartów, inteligentny i złe, pytania o Pauline, wulgarne protesty miłości, itd.. Polina, je czytać, zirytowany i wzruszył. „Przyznaj, powiedziała, - że twój Alexey jest pustą osobą. Nawet w obecnych okolicznościach,, z pól bitewnych, że znajdzie sposób, aby nie pisać nic znaczących liter, co będzie mi podczas rozmowy w cichym życiem rodzinnym?„Była źle. Void litery bratninyh nie z własnej nicości, ale uprzedzenie, ale bardzo obraźliwe dla nas: Wierzył, że kobiety powinny posługiwać się językiem, przystosowany do osłabienia ich koncepcji, a nie, że ważne rzeczy do zrobienia dotyczą nas. Taka jest opinia wszystko byłoby niegrzeczne, ale mamy go i głupi. Nie ma wątpliwości,, że rosyjskie kobiety są lepiej wykształcone, czytaj więcej, myśl więcej, niż mężczyzn, Bóg wie, co prowadzi.
Wieść o bitwie pod Borodino rozeszła się. Wszystko o tym rozmawialiśmy; w ogóle był jego najprawdziwszą aktualności, Właśnie miałem listę zabitych i rannych. Bracie, nie pisać. Jesteśmy bardzo zaniepokojeni byli. W końcu jeden z razvoziteley rzeczy przyszedł powiadomimy jego wychwytywanie, Tymczasem ogłoszono posheptu Pauline śmierci. Pauline głęboko zdenerwowany. Nie była w miłości z moim bratem i często denerwują, ale w tym momencie dostrzegła w nim męczennika, bohater, i opłakiwał w tajemnicy przede mną. Kilka razy znalazłem ją we łzach. To mnie nie dziwi, Wiedziałam, bolesna część zajęła się losem cierpienia naszego kraju. Nie miałem pojęcia,, Co było nawet przyczynę smutku.
Pewnego ranka spacerowałem po ogrodzie; obok mnie było Senicourt; mówiliśmy o Polina. Zauważyłem, on głęboko czuł swoją wyjątkową jakość i piękno, że dokonali na nim silne wrażenie. I ze śmiechem dał mu zawiadomienie, że jego pozycja z romantycznym rzeczy. Schwytany przez wroga ranny rycerz zakochuje się w szlacheckiej wlascicielka zamku, Dotyka jej serce i wreszcie dostaje ręce. "Nie, - Senicourt mi powiedział, - księżniczka widzi we mnie wroga Rosji i nigdy nie zgodzi się na opuszczenie swojej ojczyzny ". W tym momencie, Pauline pojawiła się w końcu alei, udaliśmy się na spotkanie z nią. Szła z szybkimi krokami. Jej bladość uderzyło mnie.
„Moskwa jest zajęta”, Powiedziała mi, nie reaguje na łuk Senicourt; Moje serce zamarło, Łzy płynęły potoku. Senicourt milczy, zrzucony swoich oczu. „Noble, oświecony francuski, - kontynuowała głosem, trzęsąc się z oburzenia, - godnie świętowali swój triumf. Są oświetlone Moskwa. Moskwa płonie już od dwóch dni ”. - "Co mówisz, - krzyknął Senicourt, - nie może być". - "Poczekaj na noc, - odpowiedziała sucho, - może, zobacz blask ". - "O mój Boże! zginął, - powiedział Senicourt; - w jaki sposób, nie widać, czyli spalanie moskiewskich zgonów wokół wojsk francuskich, Napoleon nigdzie, nic nie będzie na bieżąco, że zostanie zmuszony do odwrotu przez najbardziej zdewastowane, opróżniany w stronę zbliżającej się zimie z armią sfrustrowany i niezadowolony! I myślisz, że sami francuski wykopali sobie piekło! Nie, Nie, rosyjski, Rosyjski świeci Moskwę. straszny, varvarskoe hojność! Teraz wszystko decyduje: kraj wyszedł z niebezpieczeństwem; ale co stanie się z nami, Co się stanie z naszym cesarza ... "
Zostawił nas. Pauline i nie mogłem odzyskać. „Czy, - powiedziała, - Senicourt ma rację, a ogień Moskwy to nasza robota? Jeśli tak ... Oh, Mogę być dumny z nazwą Rosjan! Wszechświat zdumiony wielką ofiarę! Teraz nasz upadek nie boję, Mamy zaszczyt zostanie zapisany; Europa nigdy nie odważy się mieć do czynienia z ludźmi, który odcina swoje ręce i nagrać swój kapitał ".
Jej oczy błyszczały, głos i dźwięki. I przytulił ją, mamy mieszane szlachetne łzy radości i modlitwy gorące dla ojczyzny. „Nie wiem? - powiedziała mi Polina z inspiracją; - Twój brat ... on jest szczęśliwy, Nie był więźniem, grad: Zabił dla zbawienia Rosji ".
Krzyknąłem i padłem bezsensownie w jej ramiona ...
