Нядаўна бедны музульман
У Юрзуфе жыў з дзецьмі, з жонкаю;
Душэўна пачытаў святы Алькоран
І шчаслівы быў сваёй лёсам;
Мехмет (так зваўся ён) рупліва цэлы дзень
Хадзіў за вуллямі, авечкі
І за хатнім вінаградам,
Не ведаючы, што такое лянота;
Жонку сваю любіў - <Фатима> гэта ведала,
І кожны год яму дзяцей яна нараджала -
Па-нашаму, сябры, хоць гэта і смешна,
Але ў татараў ужо так заведзена. -
Фаціма раз - (яна ў той час
Несла трохмесяцовае цяжар, -
А кожны ведае, што ў гэтыя часы
І нават самая сталая [жанчына]
Мае капрызе то гэтыя, <то> іншыя,
І, божа барані, якія!)
Фаціма кажа замілавана расціраць:
“Мой сябар, мне хочацца страшэнна каймак.
Губляю памяць я, расьсей<док>,
Ўва мне так і гарыць страўнік;
Я не спала ўсю ноч - і паглядзі, душа,
сёння, дакладна, <я> зусім нядобра.
за ўсё мне [павінна асцерагацца]:
Не маю права нават пачасацца,
Каб дробку ня нарадзіць з смятанай на носе -
Такі я мукі ня знясу.
шаноўны, цудоўнай, Апалон, мой дружа,
Дастань мне каймак хоць маленечкі кавалачак”.
Мехмет [raznezhilsя], сабраўся, завязаў
У кушак талерку бляшаную,
дзяцей благаславіў, жонку пацалаваў
І імгненнем у блізкую даліну пабег,
Каб парадаваць хворую.
Не ішоў ён, а ляцеў - затое ў зваротны шлях
Пусціўся па горах, ледзь, ледзь крочачы;
І хутка стаў шукаць, зусім знемагаючы,
мястэчка, дзе б адпачыць.
па шчасце, у канцы даліны
Убачыў ён ручай,
Дабрыў да берагоў і лёг у цені галін.
цурчанне вод, дрэваў вяршыні,
духмяная трава, прахалодны беражок,
І цень, і лёгкай ветрык -
усё нежило, всё казала:
«Любі іль адпачывай!»- Любі! такіх задум
Мехмету ў галаву ня прыходзіла,
Хоць [ён] і мой . - Але спаць! вось гэта міла -
Blagorazumn<ей> і верней. -
Для гэтага Мехмета, як цар, заснуў у даліне;
пакладзем, што царам [прыемна спаць] надзея
пад балдахінам <на перине>,
хоць гэта, зрэшты, мудра.
