Рана раніцай, ледзь зара Чырвоная,
Каралевіч над ракою ходзіць;
Раптам з рэчкі, па белыя грудзі,
Паднялася царыца вадзяны
І сказала: “Яныш каралевіч,
У мяне спаткання прасіў ты:
гаварыць, чаго яшчэ ты хочаш?”
Як убачыў ён сваю Еліцы,
Разгарэліся зноў у ім жадання,
Стаў вабіць яе да сябе на бераг.
“Люба ты мая, малады Elica,
Выйдзі да мяне на зялёны бераг,
Пацалунак мяне па ранейшаму салодка,
Па ранейшаму пакахаю цябе моцна”.
Каралевічу Еліцы ня слухае,
ня слухае, галавою ківае:
“Не, ня выду, Яныш каралевіч,
Я да цябе на зялёны бераг.
Саладзей ранейшага нам не цалавацца,
Мацнейшыя, чым раней мяне не палюбіш.
Раскажы ты мне лепей добранька,
Якое, шчасліва ль пажываеш
З новай любой, малады жонкаю?”
Адказвае Яныш каралевіч:
“Супраць сонейка месяц ня прыгрэе,
Супраць мілай жонка не суцешыць”.
16. Конь
“Што ты ржешь, мой конь заўзяты,
Што ты шыю апусціў,
Ня патрэсвае грывай,
Ня грызешь сваіх цугляў?
Алі я цябе не холю?
Алі еж аўса не лішне?
Алі не выкарыстоўваць Красна?
Аль павады ня Шаўковы,
Ня Серебрянные падковы,
Ня zlachenы страмёны?”
Адказвае конь сумны:
“Вось чаму я затрымаюся прысмірнела,
Што я чую грукат далейшых,
Трубны гук і спеў стрэл;
Вось чаму я ржу, што ў поле
Ужо не доўга мне шпацыраваць,
Пражываць у красе і ў холе,
Светлай збруяй фарсіць;
Што ўжо хутка вораг суровы
Збрую ўсю маю возьме
І Серебрянные падковы
З лёгкіх ног маіх злупіць;
Таму мой дух і ные,
Што намесці чапрака
Скурай ён тваёй пакрые
Мне успацелыя бакі”.
