Ліцыній, бачыш Ці ты? на хуткай калясніцы,
увенчаны лаўрамі, у бліскучай барвяніцы,
пыхатыя разваліўшыся, Ветулий малады
У натоўп народную ляціць па маставой.
глядзі, як усё перад ім старанна спіну хіляць,
Як ліктараў паліцы народ няшчасны гоняць.
лісліўцаў, сенатараў, прыгажунь доўгі шэраг
З пакорай яму лісліва мещут погляд,
Чакаюць у таемным трымценьні ўсмешку, вока рух,
Як быццам дзівоснага багоў благаславення:
І дзеці малыя, і старцы з сівізной
Імкнуцца ўсё за ім і позіркам і душой,
І нават след колаў, у гразі напечатленный,
Як нейкі помнік ім здаецца святы.
Аб Ромула народ! прад кім ты паў падчас прах?
Прад кім восчувствовал ў душы гэтак нізкай страх?
Квириты гордыя пад ярмо укленчылі!..
каму ж, аб нябёсы! каму заняволіць?...
Скажу ль - Ветулию! - Айчыне сорам маёй,
Распусныя юнак сеў у раду мужоў,
Ўлюбёнец дэспата Сенатам слабым кіруе,
На Рым працягнуў няволяў, бацькаўшчыну бясслаўе.
Ветулий, рымлян цар!.. Аб сорам! аб час!
Або сусвет на гібель адданая?
Але хто пад порцікам, з рукамі за спіной,
У разадраным плашчы і з жабрацкай клюкою,
Поникнув галавой, нахмурыўшыся ідзе?
Не памыляюся я, філосаф то Дамет.
“DAMET! куды, скажы, ў адзенні гэтак убогай
Сярод Рыма пышнага цягнешся сваёй дарогай?”
“Куды? не ведаю сам. Пустыні я шукаю.
Сярод распусты жыць ужо боле не хачу;
Япетовых дзяцей заганы, злобу бачу,
Навек пакіну Рым: я чалавецтва ненавіджу”.
Ліцыній, добры сябар! ці не лепш і нам,
Аддаўшы паклон мары, фартуна, суетам,
Сівога стоіка прыкладам навучыцца?
Ці не лепш ль хутчэй са градам развітацца,
Дзе ўсё на водкупе: законы, рацыя,
І жонкі, і мужыкі, і гонар, і прыгажосць?
няхай Глицерия, прыгажуня млад,
Адно ўсім агульная, як чаша кругавая,
Іншых нявопытных у любоўнай ловіць сетку;
Нам сорамна слабасці з маршчынамі мець.
Ляціць ад старога каханне ў натоўпе забавак.
Няхай бессаромны Кліта, вяльможы раб Карнілій,
Пакінуўшы ложа сну з запевшим пеўнем,
Ад шляхетных да багатым бягуць з дома ў дом;
Я сэрцам рымлянін, кіпіць ў грудзях свабода,
Ўва мне не дрэмле дух вялікага народа.
Ліцыній, пасьпяшаймася далёка ад клопатаў,
вар'ятаў ганарліўцаў, зманлівых прыгажосцяў,
надакучлівы прамоўцам, Парнасских Герастрата;
У вёску пренесем бацькоўскіх пенатов;
У tenistoy roshtitse, на беразе марскім
Знайсці няцяжка нам прыгожы, светлы дом,
Дзе. больш не баючыся народнага хвалявання,
Пад старасць адпачнем у цішы адзіноты,
І там, размясціўся ва ўтульным кутку,
Калі Дуб plamennom, возженном ў камінам,
Воспомнив даўніну за дзедаўскім фиялом,
Свой дух запалымнее Пятронія, Ювяналій,
У што грымела сатыры загана намаляваны
І норавы гэтага стагоддзяў нашчадкам агалю.
Аб Рыме! аб горды край распусты, злачынствы,
Прыйдзе жудасны дзень - дзень помсты, nakazanyya;
Прадбачу грознага велічы канец,
падзе, падзе ць прах сусьвету вянок!
народы дзікія, сыны лютай лаянцы.
Вайны жудаснай меч прыняў у крывавы далоні,
І горы, і мора пакінуць за сабой
І лінуць на цябе кіпячай ракой.
знікне Рым: яго пакрые змрок глыбокай;
і падарожнік, звярнуўшы на груды камянёў вока,
скажа задумаўшыся, у мараў заглыблены:
«Свабодай Рым ўзрос - а рабствам Пагублю».
