Вячэрня адышла даўно,
Але ў келлях ціха і цёмна.
Ужо і сам ігумен строгі
Свае малітвы спыніў
І косткі старыя схіліў,
перахрысціўся, на ложак ўбогі.
Кругам і сон і цішыня,
Але царквы дзверы адчынены;
трымціць . . . прамень лампады,
І цьмяна азарае ён
І цёмна жывапіс абразоў,
І пазалочаную аклады.
І раздаецца ў цішыні
То цяжкі ўздых, то шэпт важны,
І змрочна дрэмле ў вышыні
старадаўні звод, глухі і вільготны.
Стаяць за клірасе чарнец
І грэшнік - паварочвацца абодва -
І шэпт іх, як голас з магілы,
І грэшнік сопкая, як мярцвяк.
манах
Няшчасны - поўна, перастань,
Жудасная споведзь злыдня!
Заплачаных табой даніну
таму, хто, у злосці палымнеючы,
Хітрасць грэшнік блуд
І да вечнага гібелі вядзе.
Змірыся! апамятайся! час, час,
раскаяння . . . . покрыва
Я дазволю цябе - грахоў
Складзі пакутлівае цяжар.
1832 г.
