1
Скача сіта па палях,
А карыта па лугах.
За лапатай веніка
Уздоўж па вуліцы пайшла.
Сякеры-то, сякеры
Так і сыплюцца з гары.
спалоханай каза,
растапырыўшы вочы:
"Што такое? чаму?
Нічога я не разумею ».
2
але, як чорная жалезная нага,
пабегла, качар падскочыў.
І панеслася па вуліцы нажы:
«Гэй, трымаць, трымаць, трымаць, трымаць, трымаць!»
І кастрюля на бягу
закрычала прасу:
«Я бягу, бягу, бягу,
Ўтрымацца не магу!»
Вось і чайнік за кафейнік бяжыць,
Тарарыт, тарарыт, бразгоча ...
Прасы бягуць покрякивают,
праз лужыны, праз лужыны пераскокваюць.
А за імі сподкі, сподкі -
Дзынь-ля-ля! Дзынь-ля-ля!
Уздоўж па вуліцы нясуцца -
Дзынь-ля-ля! Дзынь-ля-ля!
На шклянкі - дзынь!- натыкаюцца,
І шклянкі - дзынь!- разбіваюцца.
І бяжыць, гудзенне, стукае патэльня:
"Вы куды? куды? куды? куды? куды?»
І для яе відэльцы,
Чаркі ды бутэлькі,
Кубкі ды лыжкі
Скачуць па дарожцы.
З акенца вываліўся стол
І пайшоў, пайшоў, пайшоў, пайшоў, пошёл ...
А на ім, а на ім,
Як на кані верхам,
Самоварище сядзіць
І таварышам крычыць:
«Ідзіце, бяжыце, ратуй сябе!»
І ў жалезную трубу:
«Бу-бу-бу! Бу-бу-бу!»
3
А за імі ўздоўж плота
Скача бабуля Фёдара:
«Ой-ой-ой! Ой-ой-ой!
вярнуцца дамоў!»
Але адказала карыта:
«На Фёдару я злосна!»
І сказала качарга:
"Я не слуга Фёдара!»
А фарфоравыя сподкі
Над Фёдарам смяюцца:
«Ніколі мы, ніколі
Не вярнуўся сюды!»
Тут Фядорын каты
Расфуфырили хвасты,
Пабеглі ва ўсю спрыт.
Каб посуд адварочваць:
«Гэй вы, дурныя талеркі,
Што вы скача, як вавёркі?
Вам ці бегаць за варотамі
З вераб'ямі жаўтаротая?
Вы ў канаву зваліцеся,
Вы патонеце ў балоце.
Не хадзі, Адгадай што,
вярнуцца дамоў!»
Але талеркі ўюцца-ўюцца,
А Фёдара не даюцца:
«Лепш у поле прападзём,
А да Фёдара не пойдзем!»
4
Міма курыца бегла
І посуд ўбачыла:
«Куд-куды! Куд-куды!
Вы адкуль і куды?!»
І адказала посуд:
«Было нам у бабы худа,
Не кахала нас яна,
Яна была, яна была намі,
запыліліся, вэнджаная,
Яна страціла нас!»
«Хто-хто-хто! Хто-хто-хто!
Жыць вам было нялёгка!»
"Так,- прамовіў медны таз,-
Паглядзі-ка ты на нас:
мы паламаныя, пабіты,
Мы памыямі аблітыя.
Зазірні ты ў кадушку -
І ўбачыш там жабу.
Зазірні ты ў цэбар -
Прусакі там кішаць,
Таму вось мы ад бабы
ўцяклі, як ад жабы,
І гуляем па палях,
па балотах, по лугам,
А да неахайнік-замарахе
Не вярнуўся!»
5
І яны пабеглі лясочку,
Паскакалі па пнях і па купінах.
А бедная баба адна,
І плача, і плача яна.
Села б баба за стол,
Ды стол за вароты сышоў.
Зварыла б баба капуста,
Ды рондаль ідзі пашукай!
І кубкі сышлі, і шклянкі,
Засталіся адны тараканы.
Ой, да Fedora,
Наверсе!
6
А посуд наперад і наперад
у POLYAM, па балотах ідзе.
І чайнік шапнуў прасу:
«Я далей ісці не магу».
І заплакалі сподкі:
"Не ці лепш вярнуцца?»
І зарыдала карыта:
«На жаль, я пабіта, разбіты!»
Але страва сказала: «Глядзі,
Хто гэта там ззаду?»
І ўбачыць: за імі з цёмнага бору
Ідзе-кеўляе Фёдара.
Але цуд адбыўся з ёй:
Стала Фёдара дабрэй.
Ціха за імі ідзе
І ціхую песню спявае:
«Ой вы, бедныя сіроткі мае,
Прасы і патэльні мае!
Вы ідзеце-ка, нямытыя, дадому,
Я вадою вас абмыю ключавой.
Я пачышчу вас пясочкам,
Окачу вас кіпенем,
І вы будзеце зноў,
нібы сонейка, ззяць,
А паганых прусакоў я повыведу,
Прусакоў і павукоў я повымету!»
І сказала качалку:
«Мне Фёдару шкада».
І сказала кубак:
і раптам, яна небарака!»
І сказалі сподкі:
«Трэба было б вярнуцца!»
І сказалі прасы:
«Мы Фёдара ня ворагі!»
7
доўга, доўга цалавала
І лашчыла іх яна,
палівала, умывала.
Паласкала іх яна.
«Ужо не буду, ужо не буду
Я посуд крыўдзіць.
буду, Я буду гатаваць
І любіць і паважаць!»
засмяяўся рондалі,
самавару падміргнулі:
«Ну, Фёдара, так і быць,
Рады мы цябе дараваць!»
паляцелі,
Яны пазванілі
Ды да Фёдара прама ў печ!
сталі смажыць, сталі печ,-
будуць, будуць у Фядоры і бліны і пірагі!
Венік, а мятла - вясёлая -
Заплясала, зайграла, замела,
Ні парушынкі ў Фядоры не пакінула.
І ўзрадаваліся сподкі:
Дзынь-ля-ля! Дзынь-ля-ля!
І танчаць і смяюцца -
Дзынь-ля-ля! Дзынь-ля-ля!
А на белай піяніна
Так, на вышытай сурвэтцы
самавар стаіць,
Нібы жар гарыць,
І сапе, і на бабу паглядвае:
«Я Федорушку дарую,
Салодкай гарбатай частую.
Кушай, кушай, Фёдара Ягораўна!»
