1
Sito przecina pola,
Koryto na łąkach.
Za łopatą do miotły
Wzdłuż ulicy poszedł.
Osie, osie
Więc wylewają się z góry.
Przestraszona koza,
Szeroko otworzyła oczy:
"Co? dlaczego?
Nic nie zrozumiem ”.
2
Ale, jak czarna żelazna noga,
Biegł, poker podskoczył.
Noże ruszyły ulicą:
"Hej, zachować, zachować, zachować, zachować, zachować!»
I patelnia w biegu
Wrzasnął do żelazka:
„Biegnę, bieganie, bieganie,
nie mogę się oprzeć!»
Więc czajnik biegnie za dzbankiem do kawy,
Taratorite, taratorite, grzechotki ...
Żelazna kwakają,
Przez kałuże, przeskakuj kałuże.
A za nimi spodki, spodki -
Tink-la-la! Tink-la-la!
Pędzą wzdłuż ulicy -
Tink-la-la! Tink-la-la!
Na okularach - dzwonek!- wpadać na coś,
A okulary są fajne!- przerwa.
I biegnie, brzęczeć, patelnia stuka:
"Gdzie idziesz? gdzie? gdzie? gdzie? gdzie?»
I dla jej widelców,
Szklanki i butelki,
Kubki i łyżki
Galopujący wzdłuż ścieżki.
Stół wypadł z okna
I poszedł, Poszedłem do, Poszedłem do, Poszedłem do, iść ...
I na tym, i na nim,
Jak jazda na koniu,
Samovarische siedzi
I krzyczy do swoich towarzyszy:
"Idź stąd, run, Ratuj siebie!»
I do żelaznej rury:
„Boo-boo-boo! Boo-boo-boo!»
3
A za nimi wzdłuż ogrodzenia
Babcia Fedora jedzie:
„Och, och! Oh oh oh!
Wróć do domu!»
Ale koryto odpowiedziało:
„Jestem zły na Fedora!»
I powiedział poker:
„Nie jestem sługą Fedora!»
I porcelanowe spodki
Śmieją się z Fedory:
"My nigdy, nigdy
Nie wrócimy tutaj!»
Tutaj koty Fedorina
Ubrano ich ogony,
Biegliśmy na pełnych obrotach.
Odwrócić naczynia:
„Hey You, głupie talerze,
Co jeździsz, jak białka?
Powinien pan wybiec za bramę
Z żółtymi wróblami?
Wpadniesz do rowu,
Utoniesz w bagnie.
Nie odchodź, Zgadnij co,
Wróć do domu!»
Ale talerze zwijają się, zwijają,
A Fedora nie jest podana:
„Lepiej, żebyśmy zgubili się na polu,
Ale nie pójdziemy do Fedory!»
4
Kurczak przebiegł obok
I zobaczyłem naczynia:
„Kud-kuda! Kud-kuda!
Skąd jesteś i skąd?!»
A naczynia odpowiedziały:
„Z kobietą było nam źle,
Nie kochała nas,
Ona była, była nami,
Zakurzony, wędzony,
Straciła nas!»
"Kto kto kto! Kto kto kto!
Życie nie było dla ciebie łatwe!»
"Tak,- wypowiedziała miedziana misa,-
Patrz na nas:
Zostały podzielone, bity,
Jesteśmy oblani szlamami.
Zajrzyj do wanny -
I zobaczysz tam żabę.
Zajrzyj do wanny -
Roi się tam karaluchy,
Dlatego jesteśmy od kobiety
Uciekać, jak ropucha,
I idziemy przez pola,
Przez bagna, na łąkach,
I do slob-zamary
Nie wrócimy!»
5
I biegali po lesie,
Jechałem po pniach i wybojach.
A biedna kobieta jest sama,
I płacz, i płacze.
Kobieta siedziała przy stole,
Tak, stół wyszedł za bramę.
Czy kobieta gotuje kapuśniak?,
Tak, idź i poszukaj rondla!
Kubki zniknęły, i okulary,
Zostały tylko karaluchy.
o, się Fedora,
powyżej!
6
A naczynia do przodu i do przodu
w polyam, spacerując po bagnach.
A czajnik szeptał do żelazka:
„Nie mogę iść dalej”.
A spodki zaczęły płakać:
„Czy nie lepiej jest wrócić?»
A koryto zalało się łzami:
„Ach!, Jestem zepsuty, złamany!»
Ale danie mówiło: "Popatrz,
Kto to jest za?»
i zobaczyć: za nimi z ciemnego lasu sosnowego
Fiodor spaceruje.
Ale zdarzył się jej cud:
Fedora stała się milsza.
Cicho za nimi podąża
I śpiewa cichą piosenkę:
„Oh, moje biedne sieroty,
Moje żelazka i patelnie!
Ty idź, niemyty, Dom,
Umyję ci klucz.
Wyszczotkuję cię piaskiem,
Dam ci wrzącą wodę,
I znowu będziesz,
Jak słońce, połysk,
I poprowadzę brudne karaluchy,
Zamiatam Prusaki i pająki!»
I powiedział wałek do ciasta:
„Żal mi Fedora”.
A kubek powiedział:
„Brat, ona jest biedna!»
I powiedziały spodki:
„Powinniśmy wrócić!»
I żelazka powiedziały:
„Nie jesteśmy wrogami Fedory!»
7
Długi, całował się przez długi czas
I pieściła je,
Podlewane, umyty.
Wypłukała je.
„Nie zrobię tego, Nie będę
Obrażam naczynia.
Będzie, Będę gotować
I miłość i szacunek!»
Śmiech garnków,
Samowar mrugnął:
"Dobrze, Theodore, niech tak będzie,
Cieszymy się, że możemy ci wybaczyć!»
Latał,
Zadzwonili
Tak dla Fedory bezpośrednio w piekarniku!
Zaczęli się smażyć, stalowy piekarnik,-
Będzie, Fedora będzie miała naleśniki i ciasta!
Miotła, a miotła - wesoła -
Tańczyła, grał, zamela,
W Fedorze nie pozostał ani drobinek kurzu.
A spodki były zachwycone:
Tink-la-la! Tink-la-la!
I tańczą i śmieją się -
Tink-la-la! Tink-la-la!
I na białym stołku
Tak, na haftowanej serwetce
Samowar stoi,
Jak ciepło się pali,
I zaciągnięcia, i patrzy na kobietę:
„Wybaczam Fedoruszce,
Zapraszam na słodką herbatę.
Jeść, jeść, Fedora Egorovna!»
