О ты, які спалучаў
З душою палкай, адкрытай
(Хоць і рускай генерал)
ветласць, розум асвечаны;
О ты, які, з кожным днём
Устаючы на ваенныя муку,
Стомленым вусача верьхом
Выкладаеш цароў навуку;
Але не бясслаўе гарачкі
Сваю ваяўнічую руку
Пагарджанай палкай ката,
арліны, ты праў: я забываю
Свае гусарскія мары
І з Саламонам скрухай:
Мундзір і шабля - мітусні!
На генерала Кісялёва
Пакладу сваіх надзей,
Ён вельмі мілы, пра тое ні слова,
Ён вораг хітрыны і невукаў;
за шумным, павольным абедам
Я рады сядзець яго суседам,
Да ночы слухаць рады яго;
Але ён прыдворны: Абяцанне
Яму не стаяць нічога.
Smiriv nemirnye Elan,
няма dolimana, без вусоў,
Які схаваў з таямніцаю свабодай,
З цаўніцы, пяшчотай і прыродай
Пад шатамі дзедаўскіх лясоў;
над возерам, у спакойнай хаце,
Або ў траве густых лугоў,
Ці ўзгорак на каньках zlačnom,
У Бухарскі шапцы і ў халаце
Я буду спяваць маіх багоў,
І буду чакаць. - Калі ж паўстане
З одра спакою бог мячоў,
І лаянцы гучнай выклік грымне,
Тады пакіну свет палёў;
Гадаванец палымяны Беллона,
У трона верны грамадзянін!
арліны, я стану пад сцягі
Тваіх ваяўнічых дружын;
У намётах, сярод сечы, сярод пажараў,
З мячом і з лірай баявой
Секчыся буду прад табой
І славу спяваць тваіх удараў.
