Вячэрняя зара ў бездані дагарала,
Над змрочнай Эльба насілася цішыня,
Скрозь хмары бледныя ціхенька прабягала
туманная месяц:
Ужо на захадзе сівой, апрануты імгою,
З раўнінай сініх вод зліваўся небасхіл.
Адзін у цемры начной над дикою скалою
сядзеў Напалеон.
У розуме губіцеля мясціліся змрочныя думы,
Ён новую ў марах Еўропе ланцуг каваў
І, да далёкіх берагоў возведши позірк пануры,
злосна прашаптаў:
“Вакол мяне ўсё мёртвым сном почило,
Легла ў туман багна бурных хваль,
Не выплыве ні Паклаўшы ўсё ў моры чолн,
Ні гладный звер не узвые над магілай -
Я тут адзін, мяцежнай думы поўн ...
Аб, хутка вам, напенясь пад рулямі,
Мяне памчыцца пакорлівая хваля,
І спячых вод перапыніцца цішыня?...
волнуйся, ноч, над Эльбскими скаламі!
Змрочней тмись за хмарамі, месяц!
Там чакаюць мяне бясстрашныя дружыны.
ужо сышліся, ўжо самкнёныя ў строй!
Ужо свет ляжыць у кайданах перада мной!
Прейдя я да вас скрозь чорныя бездані
І гряну зноў пагібельныя навальніцай!
І ўспыхне лаянку! для gall'skimi Orle,
Але з мячом у руках перамога паляціць,
Крывавы ток у далінах закіпіць,
І троны ў прах скіну я грамамі
І скрышу Еўропы дзівосны шчыт!..
Але ўкруг мяне ўсё мёртвым сном почило,
Легла ў туман багна бурных хваль,
Не выплыве ні Паклаўшы ўсё ў моры чолн,
Ні гладный звер не узвые над магілай -
Я тут адзін, мяцежнай думы поўн ...
Аб шчасце! злосны зваднік,
І ты, як салодкай сон, схаваліся ад вачэй,
Сярод бурай таемны мой захавальнік
І верны Пястун з юных дзён!
Даўно ль нябачнай сьцежкаю
Мяне да трону ты вяло
І схавала Дзёрзкія рукою
У вянках Лаўрова чало!
Ці даўно з трапятаннем народы
Неслі мне нясмела даніну свабоды,
Сцягі частыя насавыя;
Дыміліся грымоты ўкруг мяне,
І слава ў бляску над галавою
неслася, прыкрыўшы мяне крылом?...
Але хмара грозная навісла над Масквой,
І грымнуў помсты гром!..
Полнощи цар млад! - ты двигнул апалчэння,
І гібель ўслед пайшла крывавым Сцяга,
Адгукнулася які можа падзенне,
І мір зямлі, і радасць нябёсаў,
А мне - ганьба і арышты!
І раздробнены мой звонкай шчыт,
Не бліскае шлем на поле змаганьняў;
У прыбярэжным травы меч забыты
І цьмянець на тумане.
І ціха ўсё вакол. У цішы начэй
Дарэмна здаецца мне смерці скуголеннямі,
І грук бліскучых мячоў,
І паўшых ярое стагнотах -
Толькі плещущим хвалях слухае прагны слых;
Змоўк бітваў клік знаёмы,
Варожасці крывавай згасаюць грымоты,
І факел помсты патух.
Але блізкі гадзіну! ідзе хвіліна фатальная!
Ужо ляціць ладдзя, дзе грозны трон схаваны;
Вакол прасьцёртая імгла густая,
І, позіркам гібелі бліскаючы,
Пабляклага мяцеж на палубе сядзіць.
палохайся, аб Галія! Еўропа! помсту, помсту!
Галасі - твой біч паўстаў - і ўсё падзе ць прах.
усё зьгінеце, і тады, у ўсеагульнага разбурэння,
Царом сяду на магілах!”
Umolk. На нябёсах ляжалі змрочныя цені,
І месяц, далёкіх хмар пакінуўшы цёмныя сенцы,
дрыготкі, што слаба асвятляе захад выліваў -
Усходняя зорка гуляла ў акіяне,
І сталыя ладдзя, бягучы у тумане
Пад зборам Эльбских грозных скал.
І Галія цябе, аб драпежнік, восеньскі;
Пабеглі з трапятаннем законныя цары.
Але бачыш Ці? згасае дзень, імгненна цемра схавала
Твар палаючай відна,
Пашырылася цішыня над безданьню седою,
Змрочны неба звод, навальніца ў імгле вісіць,
Усё сціхла ... дрыжы! пагібель над табою,
І доля твая яшчэ схаваны!
