Калі на глыбокай пашане
Хадзіў я ў старажытны Пафас,
паверце мне, я бачыў
У прыбіральні у Венеры
Фиала Anakreon.
Ён Вакх быў напоўнены
Светлай вільгаццю
Вакол віселі ружы,
Зялёны плюшч і Мірты,
сплеценыя рукою
царыцы асалод.
На акрайчык я бачыў
Падступнага Амура
Глядзеў ён засмучаны
На пеністую вільгаць.
“Што глядзіш ты, prokaznik,
На пеністую вільгаць? -
Спытаў я Купідона, -
скажы, што так утихнул?
Іль хочацца зачэрпнуць
Вы абвінавачваеце zlatogo,
Ды ручка не дастане?”
“Не, - адказваў малютка, -
гарэзуючы, я ў гэта мора
калчан, і лук, і стрэлы
Усё кінуў не наўмысна,
А плаваць не ўмею:
фон, вунь на дне бліскаюць;
Ох, шкада мне - паслухай,
Дастань мне іх адтуль!”
“Аб, няма, - сказаў я богу, -
Дзякуй, што ўпалі;
Няхай там застаюцца”.
