Ты мне скажаш палаць душою:
Аддай жа мне, што працякла дні,
З майго вечаровай зарою
Маё ты раніцу съедини!
Мой век нябачна праходзіць,
З кола Смехов і Харит
Ужо Час схавацца мне загадае
І за руку мяне выводзіць -
Не дасць яно літасці нам.
Хто прымяняцца не ўмее
Сваім зменлівым гадах,
Той іх няшчасця толькі мае.
шчасліўцам жвавым, маладым
Пакінем страсці зман;
Жывем мы ў свеце два імгненні -
Адно розуму аддамо.
вы, распацешвалася смутку
Хвіліннай маладосці маёй,
каханне, мроі першых дзён -
Няўжо навек вы ўцяклі?
Нам павінна двойчы паміраць:
Развітацца з салодасным мараў -
Вось Смерць жудасная пакутай!
Што значыць пасьля не дыхаць?
На пахмурным маім заходзе,
Сярод пустэльнай цемры,
Так шкадаваў я аб страце
Падманаў Мілыя мары.
Тады на голас мой панылы
Мне Дружба руку падала,
Яна Любові падобная мілай
У адной толькі пяшчоты была.
Я ёй прынёс Завялыя ружы
Уцешна юнацтва дзён,
І ўслед пайшоў, але ліў я слёзы
Што мог ісці ўслед толькі ёй!
