Ты асветай свой розум асвятліў,
Ты праўды чысты свет убачыў,
І пяшчотна чужыя народы палюбіў,
І мудра свой зьненавідзеў.
Калі нямая Варшава паднялася,
І Польшча буянствам ап'янеў,
І смяротнае барацьба . . . . . . пачалася,
Пры кліку «Польска ня згинела!» —
Калі ж Дзібічам . . . . . . . . .
Страката парыжскі пустамеля
Роў на кафедры . . . . . . . .
Ты піў здароўе Лялевель.
Ты рукі паціраў ад нашых няўдач,
З хітрым смехам слухаў весці,
калі . . . . . . беглі наўскач
І прапашча сцяг нашага гонару.
. . . . . . . . Варшавы бунт . . . . . . .
. . . . . . . . . . в дыме.
Перавёў ты кіраўніком і горка загаласіў
Як жыд за Ерусалім.
