жыццё тым, шаноўны сябар,
Хто запалам дурную не хворы,
Каму закахацца няма калі,
Хто заняты ўсім і ўсім задаволены;
хто Надиньку, пад адвячорак,
За таемным вячэрай лашчыць,
І тоўсты страсбургскі пірог
Віном духмяным запівае;
Хто, выдаліўшы клопаты прэч,
Як верны сын пафосской веры
Праводзіць набожна ноч
З младых монашинкой Цитеры.
Па раніцы салодка спіць ён,
Чытаючы лісцік Інваліда;
Увесь дзень весялосці прысвечаны,
А ў ноч - зноў валадарыць Киприда.
І мы не так дні вядзем,
Шчарбінін, жвавы адзін забавы,
З Амурам, свавольствам, віном,
Пакуль маладыя і здаровыя.
Але дні mladыe вясна,
весялосьць, пяшчота нас пакінуць,
Пожадзям пачуцці зменяць,
Сэрца иссохнут і астынуць.
Тады - без песень, без сябровак,
без асалод, без жаданняў,
знойдзем радасьць, мілы сябар,
У імглістым сне ўспамінаў!
Тады, ківаючы галавой,
Скажу табе ў уваходу ў магілу:
«Ты памятаеш Фані, мілы мой?»
І ціха ўсміхнёмся абодва.
