элегія (Ізноў я ваш, аб юныя сябры!)

Ізноў я ваш, аб юныя сябры!
Туманныя схаваліся дні расстання:
І брату зноў працягнулі вашыя рукі,
Ваш жвавы круг ўбачыў зноў я.
Усё тыя ж вы, але сэрца ўжо не тое ж:
Ўжо не вы яму ўсяго даражэй,
Ужо я не той ... нябачнай сьцежак -
Сышла пара весялосці бестурботнай,
сышла навек, і жыцця хуткаплыннай
Прамень ранішні бляднее нада мной. -
Весялосьць растаецца з душой.
Занядбаны Судзьбін раўнівай,
ўсмешку, смех, і жвавасць, і супакой -
Я ўсё забыўся: смутку маўклівай
Пакроў ляжыць над юною кіраўніком ...
Дарэмна вы Бесядзь жартаўлівай
І пяшчотай душы красамоўнай
Мой цяжкай сон хочаце перарваць,
усё скончылася, - і гарэзлівасць шчаслівай
У душы маёй згладзілася друк.
Каб выдаліць панурыя пакуты,
Дарэмна вы несяце ліру мне;
Мінулых дзён погаснули мроі,
І памёр Голас у нячулай струне.
Перад сабой адну смутак я бачу!
Мне страшны свет, мне сумны дзённы святло;
Пайду ў лясы, у якіх жыцця няма,
Дзе мёртвы змрок - я радасць ненавіджу;
Ўва мне застыў яе хвілінны след.
апалі вы, лісты ўчорашняй ружы!
Ня доцвели да месячных промняў.
памчаліся вы, дні радасці маёй!
Памчаліся вы - мімаволі льюцца слёзы,
І вяну я на цёмным раніцу дзён.

Аб кампаніі! аддай мяне забыцця;
У цішы пакорлівасці лёсу,
Пакінь мяне сардэчнаму пакут,
Пакінь мяне пустынях і слязам.

Ацэніце:
( Пакуль ацэнак няма )
Падзяліцеся з сябрамі:
Аляксандр Пушкін
Пакінь свой камент 👇