восень
выганяе мяне з парку,
красае вадкую рунь
і пляцецца за мной па пятах,
ўдараецца аб зямлю
лускаваты ліст
і, як Парку,
аплятае мяне па руках і партоў
павуціннем дажджу;
у небе хаваецца калаўрот
кисеи гэтай жаласнай,
і там
гром грыміць,
як у руцэ пацана прабегчы палка
па чыгунных колерах.
Апалон, забірай
у мяне сваю ліру, пакінь мне агароджу
і прыслухайся мне Вельма
добразычліва: гармонію струн
замяняю - прымі -
няздольнасцю дубцоў да разладу,
ператвараючы тваё да-рэ-мі
у грымотнай руладзе,
як добры Пярун.
Поўна спяваць пра каханне,
спявай пра восень, старое горла!
Толькі яна свой шацёр расхінула
над табой, бруя
ледзяныя свае
баразніць суглінак свердзела,
спявай жа іх і Крыві
лысым цемені іх лёзы;
бег і трава
сваю дзічыну, ашалелая зграя!
Я здабыча твая.
