Ты ў запале горкай, знаходзілі асалоду:
Табе прыемна слёзы ліць,
Марным полымем стамляць уяўленні
І ў сэрцы ціхае засмучэнне таіць.
павер, не любіш ты, неспрактыкаваны летуценнік.
О, калі б цябе, маркотных пачуццяў шукальнік,
Спасцігла страшнае вар'яцтва любові;
Калі б увесь яд яе кіпеў у тваёй крыві:
Калі б у доўгія гадзіны бяссоннай ночы,
на канапе, павольна які мучыўся нудой,
Ты клікаў падманлівы спакой,
Марна стульваючы журботныя вочы,
Пакровы гарачыя рыдаючы абдымаў
І сохнул у шаленстве бясплоднага жадання, -
павер, тады б ты не сілкаваў
Ня удзячнага мроі!
Не, няма! у слязах зваліўшыся да ног
Сваёй палюбоўніцы напышлівай,
дрыготкі, бледны, жарсьці,
Тады б усклікнуў ты да багоў:
“Папесціце, багі, мне розум азмрочаны,
Вазьміце ад мяне гэты вобраз фатальнай!
Даволі я любіў; аддайце мне спакой!”
Але змрочная каханне і лад незабыўны
Засталіся вечна б з табой.
