Удалечыні ты бачыш ўцёс адасоблены;
Пячоры ў ім изрылась глыбіня:
цямнее ўваход, кустамі акружаны,
Паблізу шуміць і пеніцца хваля.
вечОр, калі туманнасцяў месяц,
Тут мілага Эвлега заклікала;
Тут ціхі голас горах перадавала
У цемры начной сумная і адна:
“прыйдзі, Odul'f, уж гай збялела.
На дзікай мох Одульфа чакаць я села,
палае грудзі, за уздыхам ўздых ляціць.
Аб! салодка жыць, мой сябар, душа з душою.
прыйдзі, Odul'f, забуду я з табой,
І пацалунак любоўю Узгарыся.
бяжы, Осгар, твае мне страшныя погляды,
Ваш пачварны знешні выгляд, і хладный размовы.
пакінь мяне, не мною трыюмфуй!
Ужо іншы ў ночы са мною дрэмле,
Ужо на світанку іншы мяне абдымае,
І салодасны яго мне пацалунак.
Што ж марудзіць ён здзейсніць мае надзеі?
Для мілага я скінула адзення!
Зайздросны покрыва ў ног ляжыць.
але чу!.. ідуць - так! гэта адзін мой пяшчотны.
Ужо пачаліся захапленні запалу далікатнай,
І пацалунак любоўю Узгарыся”.
ідзе Одульф; у поле зроку - upoenьe,
У грудзях - каханне, і прэч бяжыць смутак;
Але блізу яго ў цемры бліснула сталь,
І здрыгануўся ён - нарадзілася падазрэнні:
“Хто ты? - спытаў, - навошта ты тут? прадвесціць,
адказны мне, аб сын панурай ночы!”
“бяссільны вораг! Осгара ўцякай!
У пустэльнай цемры што шукаюць нясмелыя вочы?
палохайся мяне, я запалам запалёная:
У пячоры тут Эйлега чакае Осгара!”
Булатны меч у хвіліну голы,
Агонь ляціць бруямі ад удару ...
Пачула Эвлега звон мячоў
І кінула са страхам холад пячорны.
“Прыйдзі ўбачыць прадмет любові тваёй! -
Закрычаў Одульф сяброўцы пяшчотнай, дакладнай. -
здраднікі! ты тут яго клічаш?
У цемры начной вас цешыць пяшчота,
Але дзёрзкага ў Валгаллу ты знойдзеш!”
Ён падняў меч ... і з трапятаннем Эвлега
Падзе на дзёран, як клок лятучы снегу,
Мятелицей адрыньваннем са скал!
Адзін на аднаго супернікі імкнуцца,
Крывавы ток па камянях пабег:
У хмызнякі з адчаем коцяцца.
Апошні голас Эвлегу заклікаў,
І смерці холад іх лютасьць закаваў.
