Я бачыў смерць; яна ў Малчанаў вёскі
У мірнага парога майго;
Я бачыў труну; адчыніліся дзверы яго;
душа, померкнув, Крута ...
Пакіну хутка я сяброў,
І жыцця горкай, маёй
Ніхто слядоў ужо не прыме;
Апошні позірк маіх вачэй
Прамяня неўміручасці не сустрэне,
І пагасаючы свяцільня юных дзён
Нікчэмнасці спакойны змрок асветліць.
......................................................
Прабачце, сумны свет, дзе цёмная сьцежка
Над безданню для мяне ляжала -
Дзе вера ціхая мяне не суцяшала,
Дзе я любіў, дзе мне кахаць нельга!
Прабачце, свяціла дня, прабачце, нябёсаў заслона,
Нямая ночы імгла, дзяньніц салодкая гарбата,
знаёмыя пагоркі, ручая пустынны голас,
Маўчаньне таямнічага лесу,
І ўсё. даруй ў апошні раз.
А ты, якая была мне ў свеце богам,
Прадметам таемных слёз і гора закладам,
Прабачце! мінула всё ... Ужо згасае полымя мой,
Схаджу я ў хладный магілу,
І смерці змрок фатальны
З пакут любові пакрые жыццё сумнасці.
А вы, сябры, калі пазбаўлены сілы,
ледзь дыхаючы, у хваравітым змаганьні ўнутраным,
Скажу я вам: «З іншага боку! я любіў!..»
І ціхай дух памрэ знясіленаяя,
Сябры мае, - тады ідзеце да яе:
Скажыце: узяты ён вечнай цемраю ...
І, можа быць, аб долі маёй
Яна ўздыхне над урнай труннымі.
