Я думаў, што каханне згасла назаўсёды,
Што ў сэрцы злых запалу умолкнул голас мяцежны,
Што дружбы нарэшце радасная зорка
Пакутніка давяла да прыстані надзейнай.
Я уяўляў пакоіцца блізу верных берагоў,
Ужо здалёк глядзець, ўказваць рукою
На ветразь бядотнага плыўцоў,
Носных лютай навальніцай.
І я сказаў: “Stokrat блаславёны,
чый век, свабодны і выдатны,
Як век вясны прамчаўся яснай
І запалам ня быў азмрочаны,
Хто не пакутаваў ў каханні марнай,
Каму невядомы сумны палон.
Дабраславёны! але я ушчасціла боле.
Я ланцуг пакуты разарваў,
Ізноў я сяброўству - я на волі -
І жыцця змрочнае поле
Вясёлы бляск зачараваў!”
Але што я казаў ... няшчасны!
Хвіліну я заснуў у няслушнай цішыні,
Але змрочная каханне таилася ўва мне,
Не перастае гучаць мой полымя гарачы.
Весялосцю пакліканы ў натоўп сяброў маіх,
Хацеў на ранейшы лад наладзіць жвава ліру,
Хацеў яшчэ апець прыгажунь маладых,
весялосьць, Вакха і Дельфиру.
дарэмна!.. я маўчаў; стомленая рука
ляжала, томная, ліры непаслушэнства,
Я ўсё яшчэ гарэла - і ў смутку абыякавай
На гульні маладосці глядзеў з далёкая.
каханне, атрута нашых дзён,
Бяжы з натоўпам зманлівых мараў.
Ня палі душы маёй,
Агонь пакутлівых жаданняў.
лётаць, прывіды ... Амур, ужо я не твой,
Аддай мне радасці, аддай мне мой супакой ...
Кінь аднаго мяне ў нячулай прыродзе,
Іль дай яшчэ лётаць Надзеі на крылах,
Дазволь яшчэ заснуць і ў цяжкіх ланцугах
Марыць аб салодкай свабодзе.
