любоўю, дружнасьць і лянотай
Схаваная ад клопатаў і бед,
Жыві пад іх надзейнай шатамі:
У адзіноце ты шчаслівы: ты паэт.
Нагрудніка багоў не страшныя буры злыя:
Над ім іх промысел высокі і святой;
Яго калыхала камены маладыя
І з пальцам на вуснах захоўваюць яго супакой.
Аб мілы сябар, і мне багіні сьпевамі
Яшчэ ў дзіцячую грудзі
Ўплывалі іскру натхнення
І тайны паказалі шлях:
Я лірную гукаў асалоды
Немаўляткам адчуваць ўмеў,
І ліра стала мой лёс.
Але дзе ж вы, хвіліны зачараваннем,
Неўразумелую сэрца жар,
Адушаўлёны праца і слёзы натхнення!
Як дым знік мой лёгкай дар.
Як рана зайздрасці прыцягнуў я позірк крывавы
І злоснай паклёпу нябачны кінжал!
Не, няма, ні шчасцем, ні славай,
Ні ганарлівай смагаю хвал
Не буду захоплены! У бяздзейнасці шчаслівым
Забуду мілых муз, мучыцельку маіх;
Але можа быць ўздыхну ў захапленні маўклівым,
Слухаючы гуку струн тваіх.
