Маё будучыню ў тумане,
Былое поўна пакут і зла ...
Зачем не пазней ці не ране
Мяне прырода стварыла?
Да чаго творца мяне рыхтаваў,
Навошта так грозна супярэчак
Надзеям юнацтва майго?..
Дабра і зла ён даў мне кубак,
сказаў: я жыцьцё тваё ўпрыгожу,
Ты будзеш слаўны між людзей!..
І я словах яго паверыў,
І, поўны воляю запалу,
Я будучыня сваю вымераў
Шырокасцю душы сваёй;
З святыняй зло ўва мне змагалася,
Я ўдушша святыні голас,
З сэрца слёзы выціснуў я;
Як юны плод, пазбаўлены соку,
Яно завяла ў бурах рока
Пад гарачым сонцам быцця.
Тады, для нівы гатовы,
Я дзёрзка паглыбіўся ў сэрцы людзей
Скрозь незразумелыя пакровы
Прыстойнасцяў свецкіх і запалу.
