Павет, павета, павета,
так трохі сабе застаецца,
у цёплай кубку смерць перашкодзіла
гэтую горыч і голад, і сонца.
Што з ёй стане, з любоўю да цябе,
нічога, усе дольешь, вы не стаміцеся,
нічога не пакінеш лёсе,
занадта хочацца піць у Казахстане.
так далёка, як хопіць розуму
не понять, дык хаця б запомніць,
едзь за словы, Для дома,
за вялікія спіны знаёмых.
У першы раз, у гэты раз, у соты раз
шкадуючы пра будучыню, радзей
разумеючы, што кожны з нас
застаецца на свеце ўсё тым жа
чалавекам, які прывык,
цягнікамі сябе перамагаючы,
па зямлі разносіцца, як крык,
назаўжды ў цемры знікаючы.
