Կոմսություն, կոմսություն, կոմսություն,
այնքան քիչ է մնում ինձ համար,
խանգարում են տաք բաժակի մահվան
այս դառնությունն ու սովը, և արևը.
Ի՞նչ կդառնա նրա համար, սիրով քեզ,
ոչինչ, ավելացնել ամեն ինչ, չես հոգնի,
ոչինչ չթողնել ճակատագրին,
չափազանց ծարավ inազախստանում.
Մինչ այժմ, որքան խելացի է բավական
չեմ հասկանում, այնպես որ գոնե հիշեք,
թողնել բառերի համար, Տան համար,
ընկերների մեծ թիկունքում.
Առաջին անգամ, այս անգամ, հարյուրերորդ անգամ
ափսոսալով ապագայի համար, հազվադեպ
գիտակցելով, որ մեզանից յուրաքանչյուրը
մնում է նույնը
մարդ, ով սովոր է,
գնացքների միջոցով նվաճել ինձ,
տարածվել գետնով մեկ, լացի նման,
ընդմիշտ անհայտանալով մթության մեջ.
