Не вінаваць мяне, усёмагутны,
І не карай мяне, малю,
для гэтага, што змрок зямлі магільны
З яе запалам я люблю;
для гэтага, што рэдка ў душу ўваходзіць
Жывых словаў тваіх бруя,
для гэтага, што ў зман блукае
Мой розум далёка ад цябе;
для гэтага, што лава натхнення
Булькоча на грудзях маёй;
для гэтага, што дзікія хвалявання
Мрачат шкло маіх вачэй;
для гэтага, што свет зямны мне цесны,
Да цябе ж пракрасціся я баюся,
І часта гукам грэшных песень
Я, Бог, не тебе малюся.
Але згас гэты цудоўны пламень,
ўсепальную вогнішча,
Преобрати мне сэрца ў камень,
Спыні галодны позірк;
Ад страшнай смагі сьпевамі
няхай, творца, вызвалюся,
Тады на цесны шлях паратунку
Да цябе я зноў зьвярнуся.
