Я.
І Далі мы пайшлі - і страх абняў мяне.
бесенок, пад сябе падціснуўшы сваё капыт,
Круціў ліхвяра у пякельнага агню.
Гарачы капал тлушч у вэнджанае карыта.
І лопаецца на агні печаная ліхвяр.
А я: «Поведай мне: у гэты пакарання што схавана?»
Віргілія мне: “Мой сын, гэты пакарання сэнс вялікі:
Адно набытак имев заўсёды ў прадмеце,
Тлушч даўжнікоў сваіх смактаў гэты злы стары
І іх бязлітасна круціў на вашым святле.”
Тут грэшнік смажаны працягла закрычаў:
“Аб, калі б я зараз тануў у халоднай леце!
Аб, калі б зімовы дождж мне скуру астудзіў!
Сто на сто я трываю: працэнт неймаверны!” -
Тут гучна лопнуў ён - я погляды апусціла.
Тады пачуў я (аб дзіве!) пах кепскі,
Як быццам тухлае разбілася яйка,
Іль каранцінны вартаўнік курыў жароўняй сернай.
Я, нос сабе заціснуўшы, адвярнуў твар.
Але мудры правадыр цягнуў мяне ўсё Далі, даў -
І, камень прыпадняўшы за меднае кальцо,
Сышлі мы ўніз - і я ўбачыў сябе ў падвале.
II.
Тады я дэманаў ўбачыў чорны рой,
Падобны здалёк грамадой мурашынай -
І дэманы цешыліся праклятаю гульнёй:
Да зводу пякельнага тычыліся вяршыняй
гара шкляная, як Арарат вострая -
І разлеглася шараватая над цёмнай раўнінай.
І дэманы, распаліўшы як жар чыгун ядра,
Пусцілі ўніз яго смярдзючымі кіпцюрамі
Ядро заскакала - і гладкая гара,
звонячы, патрэскалася калючымі зоркамі.
Тады іншых чарцей нецярплівы рой
За ахвярай кінуўся з жудаснымі словамі.
Схапілі пад рукі жонку з яе сястрой,
І загаліўшагася іх, і ўніз піхнулі з крыкам
І абедзве сидючи пусціліся ўніз стралой ...
Парыў адчаю я пачуў у іх енку дзікім;
Шкло іх рэзала, упівалася ў цела ім -
А дэманы скакалі ў радасьці вялікім.
Я здалёк глядзеў - збянтэжанасцю знемагаючы.
