У гадзіны забаваў іль бяздзейнай нуды,
бывала, ліры я маёй
Давяраў спешчаныя гукі
вар'яцтва, ляноты і запалу.
Але і тады струны хітрай
Мімаволі звон я перапыняў,
Калі твой голас велічны
Мяне раптоўна пабіваў.
Я ліў патокі слёз нечаканых,
І ран сумлення маёй
Тваіх прамоў пахучая
Отрада чысты быў елак.
І сёньня з вышыні духоўнай
Мне руку прасьціраеш ты,
І сілай рахманай і любоўнай
Зміраюцца буяныя мары.
Тваім агнём душа палима
Адпрэчыла змрок зямных марнасьць,
І слухае арфе Серафіма
У святым жаху паэт.
