Ты хочаш, адзін бясцэнны,
каб я, паэт млад,
Гутарыў з табой
І з лирою забыцця,
марамі окриленный,
пакінуў манастыр
І край адасоблены,
Дзе бесперапынны свет
У цемры апусціўся
І ў пустыні глухой
моўчкі зацараваў
З панурай цішынёй.
..............................
І хуткі стралой
На неўскай брэг прымчыцца
З сяброўкай абдымаючы
Вясны маёй златой,
І, як спявак Людмілы,
Мары нявольнік мілы,
Взошед пад бацькаву прытулак,
Нясу цябе не злата
(Чарнец я небагаты),
У падарунак пук вершаў.
Ўпотай взошед ў канапе,
Хоць дапамогай пяра,
Аб, як цябе знайду ў,
Lyubeznaya сястра?
Чым сэрца займаеш
вечаровай парой?
Жан-Жака Ці чытаеш,
Жанлиса ль перад табой?
Іль з жвавым Гамільтанам
Смяешся ўсёй душой?
Іль з Грэем і Томсанам
Ты пренеслась марай
У палях, дзе ад дубровы
У дол вее ветрык,
І шэпча лес кучаравы,
І імчыцца велічны
З вяршыні гор паток?
Іль моська састарэлых,
У падушках пасівела,
Ахінуўшы ў даўжыню шаль
І з пяшчотай песцячы,
Ты да яе клічаш Марфея?
Іль глядзіш у цёмныя далеч
задуменнай Святланай
Над шумнай Нявой?
Іль гучным фартэпіяна
Пад збеглых рукой
Моцарта ажыўляеш?
Іль тоны паўтараеш?
Piccini і Рамо?
Але вось ужо я з табою,
І ў радасці нямы
Твой сябар заквітнеў душою,
Як ясны вясновы дзень.
Забытыя дні расстання,
Дні нягоды і нуды,
Знікла суму цень.
Але гэта толькі мараў!
нажаль, у манастыры,
Пры бледным свеч ззянне,
Адзін пішу да сястры.
Усё ціха ў змрочнай келлі:
Зашчапка на дзвярах,
маўчанне, вораг вясёлы,
І нуда на часах!
крэсла трухлявай, neobitыy,
І хісткая ложак,
пасудзіна, вадой наліты,
Саламянымі жалейка -
вось усё, што перад сабою
Я бачу, абуджаючы.
фантазія, табой
Адной я узнагароджаны,
табою пренесенный
Да чароўнай Иппокрене,
І ў келлі я шчаслівы той.
Што было б са мною,
багіня, без цябе?
Знаёмы з марнасьцю,
Прыемнай для мяне,
Захоплены ў далеч лёсам,
Я раптам у глухіх сценах,
Як Леты на брэг,
зьявіўся зняволеным,
Навечна пахаваным,
Я skrypnuli дзверы,
Замкнёны за мной,
І свету прыгажосць
Апранулася чорнай імгою!..
З тых часоў гляджу на свет,
Як вязень з вязніцы
На яркі бляск дзяньніц.
Свяціла ль дня ўзыдзе,
Прамень кінуў пазалочаную
Скрозь вузкае акно,
Але сэрца запамрочанай
Не цешыць яно.
Іль позняя парою,
Як прамень на нябёсах,
пакрытых чарната,
Цямнее ў аблоках, -
З засмучэннем сустракаю
Я змрочную цень
І з уздыхам выпраўляю
які хаваецца дзень!..
Скрозь слёз гляджу ў кратаў,
перабіраючы ружанец.
Але час працячэ,
І з каменных варот
загінуць, загінуць затворы,
І ў пышны Петраград
праз даліны, горы
заўзятыя прымчацца;
Спяшаючыся на наваселле,
Пакіну цёмную Кель,
палі, сады свае;
Пад стол клабук з Вярыга -
І прылячу Расстрыга
У абдымкі твае.
