Я.
Аднойчы вандруючы сярод даліны дзікай,
Незапно быў агорнуты я смуткуе вялікай
І цяжкім цяжарам падаўлены і сагнуты,
як той, хто на судзе ў забойстве абвінавачаны.
патупіўся, у роспачы ламаючы рукі,
Я ў лямантах выліваў душы прабітыя мукі
І горка паўтараў, метаясь як хворы:
«Што рабіць буду я? Што станецца са мной?»
II.
І так я наракаючы ў свой дом прыйшоў назад.
Роспач маё усім было незразумела.
Пры дзецях і жонцы спачатку я быў ціхі
І думкі змрочныя хацеў таіць ад іх;
Але смутак час ад часу абмяжоўвалі боле;
І сэрца нарэшце раскрыў я па няволі.
“горы O, мы гара! вы, дзеці, ты жонка! -
сказаў я, - Ведайце; мая душа поўная
Журбою і жахам, пакутлівае цяжар
цягача мяне. ідзе! ужо блізка, блізка час:
Наш горад полымя і вятрах асуджаны;
Ён у вуглі і попел раптам будзе звернуты
І мы загінем ўсе, коль не паспеем неўзабаве;
здабыць прытулак; а дзе? горы, вышэй!”
III.
Мае хатнія у збянтэжанасць прыйшлі
І здаровы розум ўва мне засмучаным почли.
але думалі, што ноч і сну спакой гаючы
Охолодят ўва мне хваробы жар варожы.
Я лёг, але ва ўсю ноч усё плакаў і ўздыхаў
І ні на імгненне вачэй цяжкіх не звёў.
Раніцай я адзін сядзеў, пакінуць ложак.
Яны прыйшлі да мяне; на іх пытанне, я таксама,
што перш, казаў. Тут блізкія мае,
Не давяраючы мне, за належнае почли
Звярнуцца да строгасці. Яны з разлютаваных
Мяне на правы шлях і лаянкай і пагардай
імкнуліся звярнуць. Але я, ня уваж ім,
Усё плакаў і ўздыхаў, засмучэннем цесныя.
І нарэшце яны ад крыку стаміліся
І ад мяне, махнуў рукой, адступіліся
Як ад вар'яцкага, чыя гаворка і дзікі плач
Докучны, і каму суровы патрэбны доктар.
IV.
Пайшоў я зноў блукаць - маркоце знемагаючы
І погляды ўкруг сябе са страхам звяртаючы,
як вязень, з турмы задумах ўцёкі,
Іль падарожнік, да дажджу які сьпяшаецца на начлег.
Духоўны працаўнік - выцягваючы сваю Вярыга,
Я сустрэў юнака, які чытае кнігу.
Ён ціха нарэшце, перавёў позірк - і спытаўся мяне,
Аб чым, блукаючы адзін, так горка плачу я?
І я ў адказ яму: “Пазнай мая доля злосны:
Я асуджаны на смерць і пакліканы ў суд замагільны -
І вось пра што разбуралі; да суда я не гатовы,
І смерць мяне страшыць.”
- “Калі доля твая такі, -
ён запярэчыў, - і ты так жалю варты на самай справе,
Чаго ж ты чакаеш? зачем не ўцячэш Адгэтуль?”
І я: «Куды ж бегчы? какой мне выбраць шлях?»
Тады: «Ці ж ня бачыш, скажы, чаго-небудзь »-
Сказаў мне юнак, далеч паказваючы пальцам.
Я вокам стаў глядзець хваравіта-адчыненае,
Як ад бяльма лекарам пазбаўлены сляпы.
«Я бачу нейкі святло», - сказаў я нарэшце.
“ідзі ж, - ён працягваў; - трымайся гэтага ты святла;
Хай будзе ён табе адзіная мета,
Пакуль ты цесных брамы ратунку і так не дасягнуў,
Мяне!” - І я бегчы выправіўся ў той жа момант.
V.
Ўцёкі мой вырабіў у сям'і маёй трывогу,
І дзеці і жонка крычалі мне з парога,
Каб вярнуўся я хутчэй. крыкі іх
На плошчу прыцягнулі прыяцеляў маіх;
Адзін лаяў мяне, іншай маёй жонцы
парады падаваў, іншай шкадаваў пра аднаго,
Хто ганіў мяне, хто на смех уздымаў,
Хто сілай адварочваць суседзям прапаноўваў;
Іншыя ўжо за мной гналіся; але я тым больш за
Спяшаўся перабегчы гарадавога поле,
Каб хутчэй ўбачыць - пакінуўшы тыя месцы,
Паратунку правільны шлях і вузкую браму.
