Эх вы, сані! А коні, коні!
відаць, чорт іх на зямлю прынёс.
У заліхвацкае стэпавым разгоне
Званочак рагоча да слёз.
ні месяца, ні сабачага брэху
У далёкае, у баку, у пустцы.
Падтрымайце, маё жыццё заліхвацкая,
Я яшчэ не навек пастарэў.
спявай, фурман, вперекор гэтай ночы, -
хочаш, сам я цябе падп
Пра хітрыя дзявочыя вочы,
Пра вясёлую маладосць маю.
Маці, бывала залай шапку,
Ды zalozhishy ў oglobli коні,
Ды prilâžeš 'на сене ohapku, -
ўспамінай толькі, як клікалі мяне.
І адкуль бралася выправа,
А ў Паўночны цішыню
гаваркая тальянка
Ўгаворвала не адну.
усё прайшло. Парадзеў мой валасоў.
конь здох, адмовіцца ад нашага суда.
Страціла тальянка голас,
Развучыць весці размову.
Але і ўсё ж душа не астыла,
Так прыемныя мне снег і мароз,
Таму што над усім, што было,
Званочак рагоча да слёз.
