якая ноч! мароз траскучы,
На небе ні адзінай хмары;
Як шыты полаг, сіні звод
Пестреет частымі зоркамі.
У дамах усё цёмна. Ля варот
Замкі з цяжкімі замкамі.
Усюды спачывае народ;
Аціх і шум, і крык гандлёвы;
Як толькi брэша вартаўнік дваровы
Ды ланцугом Званкі грыміць.
I ўся Масква спакойна спіць,
Забыўшыся хваляванне боязі.
А плошчу ў змроку начным
варта, поўная ўчорашняй пакарання.
Пакут свежы след кругам:
дзе труп, рассечаны з размаху,
дзе слуп, дзе вілы; там катлы.
Астылай поўныя смалы;
Тут перакуленая плаха;
Тырчаць жалезныя зубцы,
З косткамі груды попелу тлеюць,
на калах, скурчаная, мерцвякі
Здранцвеў чарнеюць ...
Нядаўна кроў з усіх бакоў
Strueyu toshtey анімацыя снег фарбы,
І падымаўся млявы стогн,
Але смерць дакранулася да іх, як сон
Сваю здабычу захапіла.
Хто там? Чый конь ва ўвесь апор
Па грознай плошчы нясецца?
чый свіст, чый гучны размова
У цемры ночы раздаецца?
хто гэты? - Кромешник заліхвацкай.
спяшаецца, ляціць ён на спатканне,
У яго грудзях кіпіць желанье.
Ён гаворыць: “Мой конь хвацкі,
Мой верны конь! ляці стралой!
Хутчэй, хутчэй!..” Але конь заўзяты
Раптам размахнулася плеценай грывай
І стаў. У імгле паміж слупоў
На перакладзіне дубовай
гайдаўся труп. яздок суровы
Пад ім прамчацца быў гатовы.
Але борзы конь пад бізуном б'ецца,
Hrapit, і фыркае, і рвецца
назад. “Куды? мой конь хвацкі!
чаго баішся? Што з табой?
Не мы тут учора скакалі,
Не мы Ці люта тапталі,
Руплівай помста гора,
Хвацкіх здраднікаў цара?
Ці не іх крывёю абмытыя
Твае булатныя капыты!
Цяпер Няўжо іх не пазнаў?
Мой борзы конь, мой конь ўдалы расце.
Несись, летам!..” І конь стомлены
У слупы праскакаў.
Якое дачыненне гэта да Пушкіна?!