Як сёння збіраецца вешчы Алег
Адпомсьціць варожым хазарам,
Іх селы і нівы за буйны набег
Вырак ён мячам і пажарам;
З дружынай сваёй, у царградскай брані,
Князь едзе па полі на верным кані.
З цёмнага лесу на сустрэчу яму
Ідзе натхнёны вядзьмак,
Пакорны Перуну стары аднаму,
Запаветаў будучага веснік,
У малітве варажба які правёў увесь век.
І да мудрага старца пад'ехаў Алег.
“Скажы мне, вядзьмак, улюбёнец багоў,
Што збыцца павінна са мною?
Ці хутка, на радасць суседзяў-ворагаў,
Магільнай засыплюсь зямлёй?
Адкрый мне ўсю праўду, ня бойся мяне:
У падзяку любога возьмеш ты каня”.
“Вешчуны не баяцца магутных уладароў,
А княскі ім падарункі не трэба:
Праўдзівы і вольны іх прарочы мова
І з воляю неба дружны.
Будучыя захаваны ў імгле;
Ды бачу твой лёс я на светлым чале.
Запомні ж сягоння ты слова маё:
Voitel слава - Радасць;
Навечна імя тваё;
Твой шчыт на браме Цареграда:
І хвалі і суша пакорлівыя табе;
Зайздросціць ворагам дзіўны твой лёс.
І сіняга мора падманлівы вал
У хвілю ліхой непагоды,
яны паслалі, і страла, і падступны кінжал
Літуюць пераможцы гады ...
Пад грознай бранёй ты не зведаеш ран;
Нябачны ахоўнік заўсёды з табой.
Твой конь не баіцца паходаў цяжкіх:
ён, чуючы панскую волю,
То смірна стаіць ён між стрэлаў густых,
То імчытся па полі.
І холад і сеча яму нічога ...
Ды прымеш ты смерць ад каня ад свайго”.
Алег усміхнуўся - аднак жа чало
Укрылі пахмурныя цені.
У маўчання, рукой абапёршыся на сядло,
З каня ён злазіць, пануры;
І сябра свайго развітальнай рукой
Ён гладзіць і лашчыць па шыі крутой.
“Бывай, мой таварыш, мой верны слуга,
Прыйшоў час расстацца;
цяпер адпачні! больш не ступіць нага
У тваёй pozlashtennoe паспрабаваць.
Бывай, радуйся з - ды помні мяне.
вы, Прыгоннай-другі, забярыце каня,
пакрыйце папонай, касматым дываном,
На луг мой устцы адвядзіце;
Купайце: карміце адборным збожжам:
Вадой крынічнай паіце”.
І хлопчыкі адразу з канём адышлі,
А князю другога каня падвялі.
Балюе з жонкай прарочы Алег
У вясёлай звонкай stakana.
Бялеюць іх кучары, быццам бы снег
Над слаўнай галавою кургана ...
Яны памінаюць часы
І бітвы, дзе біліся яны ...
“А дзе мой таварыш? - прамовіў Алег: -
Скажыце, дзе конь мой імклівы?
ці здаровы? всё гэтакі ж лёгкі ягоны ўсё бег?
Ці гэтакі ж ён бурны, гуллівы?”
І слухае адказу: на ўзгорку крутым
Даўно ўжо спачыў беспрасыпным ён сном.
Алег наймагутны галавою панік
І думае: “Што ж варажба?
вядзьмак, ты з розуму выжыў, стары чараўнік!
Не знацца б тваё мне хлуснёю!
Мой конь і да сёньня насіў бы мяне”.
І хоча ўбачыць ён косці каня.
І едзе Алег наймагутны з двара,
З ім Ігар і блізкія госці,
І бачаць - на ўзгорку, банк Днепр,
Ляжаць высакародныя косці;
Іх мыюць дажджы, засыпае пясок,
Хвалюе над імі кавыль.
Князь ціха на чэрап каня наступіў
І прамовіў: “Спаць, сябар адзінокай!
Твой стары гаспадар перажыў:
трис, ўжо недалёкай,
Ці ня ты пад сякерай кавыль забарвяніўшы
І горача крывёю мой прах напоіш!
Дык вось дзе хавалася гібель мая!
Мне косць пагражала!”
З мёртвай кіраўніка трунная змея
Шыпячы між тым выпаўзала;
Як чорная стужка, ўкруг ног абвілася,
І ўскрыкнуў раптам ўкушаны князь.
каўшы кругавыя, пеняцца кубкі цяжкія, şipjat
На слёзных памінках жаласнай Алега;
Князь Ігар і Вольга на ўзгорку сядзяць;
Жонка балюе крутым, ля:
Байцы памінаюць часы
І бітвы, дзе біліся яны.
