Дабраславёны, хто з юных гадоў ўбачыў перад сабою
Выгібы цёмныя двухолмной вышыні,
Хто жыцця ў таемны шлях з нявіннаю душою
Пусціўся палонным мары!
Нагрудніка багоў невядомасці буры злыя,
Над ім іх промысел, Маўклівае парой
Яго калыхала Камены маладыя
І з пальцам на вуснах захоўваюць спевака супакой.
Сарамлівай Грацыі слухае ён парады
І, адчуваючы ў грудзях агонь яшчэ млад,
Захоплены спявае на ліры залатой.
Аб Дельвиг! шчаслівыя паэты!
Мой сябар, і я спявак! і мой сьціплы шлях
У колерах ўпрыгожыла багіня сьпевамі,
І мне ў Младэн багі грудзі
Ўплывалі полымя натхнення.
У маленстве маім я адчуваць ўмеў,
Усё жыццём ўкруг мяне дыхала,
Усё жвавы розум обворожало.
І першую рысу я хутка праляцеў.
З якою ціхай прыгажосцю
Хвіліны дзяцінства працяклі;
дзякуй, аб багі! вам, вы Магутная рукою
Ад зацятых навальніц мірскіх нявіннасць адвялі.
Але ўсё мінула - і схаваліся ў цёмных далеч
свабода, радасць, зачараванне;
Іншым і юнацтва асалодай:
Яна мне змрочная смутак!
Так рана зайздрасці убачыць зрак крывавы
І нізкай паклёпу ў імгле схаваны яд.
Не, няма! ні шчасцем, ні славай
Не буду аслеплены. Няхай яны вабяць
На край пагібелі улюбёнцаў спакушэння.
Знік святы жар!
Забыцця салодкіх песняй дар
І голас струн адушаўлёных!
Ць прах і ліру і вянок!
Няхай не будуць ведаць, што некалі спявак,
Тыя, што ваявалі, зайздрасцю на ахвяру асуджаны,
Загінуў на раніцу гадоў.
Як ранні на паляне колер,
Касой заўчасна забіты.
І ціха пражыву ў невядомай цішыні;
Нашчадства грозная не ўспомніць пра мяне,
І труну няшчаснага, у пустыні змрочнай, дзікай,
Забвенья порастет поўзлай павітуха!
