Альфонс садзіцца на каня…

Альфонс садзіцца на каня;
Яму гаспадар трымае стрэмя.
“сеньёр, паслухайцеся мяне:
Пускацца ў дарогу зараз не час.
У гарах небяспечна, ноч блізкая,
Іншая вента далёкая.
застаньцеся тут: гатовы вам вячэру;
У каміне раскладзены агонь;
Заслаць ёсць - спакой вам патрэбен,
А да стойла цягнецца ваш конь”.
- “Мне падарожжа звыкла
І днём і ноччу - быў бы шлях, -
той адказвае, - непрыстойна
Баяцца мне чаго-небудзь.
Я дваранін, - Чорт вазьмі, ні злодзеі
Не могуць утрымаць мяне,
Калі спяшаюся на службу я”.
І дон Альфонс каню даў шпоры,
І едзе рыссю. перад ім
Адна ідзе дарога ў горы
Цяснінай цесным і глухім.
Вось выязджае ён у даліну;
Якую ж бачыць ён карціну?
вакол пустыня, дзічыну і галота,
А збоку тырчыць глаголь,
І на дзеясловаў тым два целы
вісяць. Zakarkav, адляцела
Чарада чорная крумкач,
Як толькi да іх пад'ехаў ён.
То былі трупы двух гитанов,
Двух слаўных братоў-атаманаў,
Даўно павешаных і там
Пакінутых у прыклад злодзеям.
Дажджамі неба іх мачыла,
А сонца гарачае сушыла,
Пустынны вецер іх пампаваў,
Дзяўбці іх крумкач ​​прылятаў.
І ішла гаворка ў простым народзе,
знікла, абрываючыся па начах,
Яны да раніцы на волі
шпацыравалі, помсцячы сваім ворагам.

Альфонс конь всхрапел і бокам
Прайшоў іх міма, і потым
панёсся жвава, лёгкі скачок,
З сваім бясстрашным седаком.

усе вершы (змест па алфавіце)