Сяджу за кратамі ў вязніцы сырой.
Выкармленае ў няволі арол малады.
Мой сумны таварыш, махаючы крылом,
Крывавую ежу клюе пад акном,
дзяўбе, і кідае, і глядзіць у акно,
Як быццам са мною задумаў адно.
Кліча мяне позіркам і крыкам сваім
І вымавіць хоча: “давай, Uletim!
Мы вольныя птушкі; час, брат, час!
туды, дзе за хмарай бялее гара,
туды, дзе сінеюць марскія края,
туды, дзе гуляем толькі вецер ... да я!..”
