Хоць цяжка пад гадзіну ў ёй цяжар,
Калёсы на хаду лёгкая;
фурман хвацкі, сівы час,
вязе, ня сьлёзіцца з облучка.
З раніцы сядаем мы ў калёсы;
Мы рады галаву зламаць
І, пагарджаючы лянота і лагоду,
крычу: пайшоў!.....
Але апоўдні нет уж той адвагі;
Porastrâslo нас; нам страшней
І касагоры і яры;
крычу: лягчэй, дурыла!
Коціць па ранейшаму калёсы;
Пад вечар мы прывыклі да яе
І спім едзем да начлегу -
А час гоніць коней.
