няхай, ня знаясь з Апалонам,
Паэт, прыдворны філосаф,
Вяльможы знакамітаму з паклонам
Адправіць пакінуць двешти strof;
Але я, шаноўны Гарчакоў,
Ня прачынаюся з пеўнямі,
І напышлівымі вершамі,
Наборам громозвучных слоў,
Я спяваць пустога не ўмею
высока, тонка і хітра,
І ў ліру ператвараць не маю права
Маё - гусінае пяро!
Не, няма, шаноўны князь, не ідуць
Табе мае намер прысвяціць;
Што прыбылі совацца ў ваду,
Спачатку не спытаўшыся броду,
І ў след Дзяржавіна парыць?
Пішу сваім я складам цяпер
Кой-як вершы на імяніны.
Што павінен я, скажы, у гэты час
Жадаць ад чыстая сэрца сябру?
Глыбокага ль старасць, мілы князь,
дзяцей, прыязную жонку,
або багацця, гучных дзён,
крыжоў, алмазных зорак, гонар?
Ня пажадаць Ці, каб славай
Ты захоплены быў у шлях крывавы,
Каб у лаўрах і вянках ззяў,
Каб у бітвах гром з рук метал,
І каб перамога за табою,
Як у старажытнасьці Неўскаму герою,
Заўсёды, ўсюды ляцела ўслед?
Ня юру паэт
Такою песенькай павіншуе,
Ён лепш муз навек пакіне!
Дай бог кахання, каб ты свой век
Гадаванцам пяшчотным Эпікура
Правёў між Вакха і Амура!
А там - калі Стигийской брэг
Мільгане ў туманным аддаленыя,
дай бог, каб у гарачым зачараваннем,
Ты з томнай саладосцю ў вачах,
З рук маладога Купідона
Уступаючы ў змрочны чолн Харона,
Заснуў ... Яршова на грудзях!
