Вам восем гадоў, а мне семнаццаць біла.
І я лічыў калісьці восем гадоў;
яны прайшлі. – У лёсе сваёй маркотнай,
Бог ведае як, я сёньня стаў паэт.
Ня вярнуць ужо таго, што было,
Ужо я стары, мне незнаёмай, хлусня:
Так верце мне - мы выратаваны толькі верай.
паслухайце: амур, як вы, добры;
амур дзіцё, – У лёсе сваёй маркотнай
У мае лета вы будзеце Венерай.
Але калі толькі буду жывы,
Усявышні дабрынёй Зевеса,
– У лёсе сваёй маркотнай
Я напішу вам, баранэса,
У лацінскім гусце мадрыгал,
цудоўны, – У лёсе сваёй маркотнай
Не шмат праўдзівых хвал,
Але шмат праўдзівага пачуцці.
скажу я: “Нам падабаюцца вашы вочы,
п баранэса! дзеля баляў,
Калі мы ўсе глядзім на вас,
Зірніце на мяне хоць раз
Ва ўзнагароду ранейшых мадрыгалаў
Калі ж Амур і Гименей
У цудоўнай Марыі маёй
– У лёсе сваёй маркотнай
Ўдасца ль мне пад старасць дня,
Вам прысвяціць эпіталаму?
