Күн аспанмен жүрді
Бұлттың артына жүгірді.
Мен терезедегі ілулі тұрған жерге жалт қарадым,
Қоянға қараңғы болды.
Сиқырлар-
Белобоки
Өрістерді араладық,
Олар тырналарға айқайлады:
«Жоғары қабатта! Жоғары қабатта! Крокодил
Аспандағы күн жұтып қойды!«
Қараңғылық түсті.
Қақпаға бармаңыз:
Көшеге кім түсті -
Жоғалды және жоғалды.
Сұр торғай жылап тұр:
«Шығу, Күн, асықшы!
Біз үшін күн жоқ ұят -
Өрісте дән жоқ!«
Қояндар жылайды
Көгалда:
Жоғалған, кедей, жолдан,
Олар үйге жете алмайды.
Тек көзілдірігі бар шаяндар
Олар қараңғыда жерге көтеріледі,
Иә, таудың артындағы жырада
Жынды қасқырлар улады.
Ерте ме, кеш пе
Екі қошқар
Қақпа қағылды:
Тра-та-та және тра-та-та!
«Эй, сен, аңдар, шығу,
Крокодил жеңеді,
Ашкөз қолтырауынға
Күн аспанға бұрылды!«
Бірақ қыңырлар қорқады:
«Біз ондайлармен қайда күресеміз?!
Ол әрі қорқынышты, әрі тісті,
Ол бізге күн сыйламайды!«
Олар аюға аюға жүгіреді:
«Шығыңыз, сіз, Аю, көмекке.
Сізге толық лап, бос, сору.
Біз көмектесу үшін күнге баруымыз керек!«
Бірақ Аю күресуге құлықсыз:
Ол серуендейді, Аю, батпақты шеңбер,
Ол жылайды, Аю, және гүрілдеу,
Ол батпақтан күшіктерді шақырады:
«Ой, сен қайда бара жатырсың, майлы, жойылды?
Мен үшін сен кімсің, ескі, лақтырды?«
Ал батпақта Аю алға шығады,
Желбезектердің астынан күшіктерді іздеу:
«Сен қайда бара жатырсың, сен қайда бардың?
Немесе шұңқырға түсіп кетті?
Немесе ессіз иттер
Қараңғыда сені бөліп-жарып жіберді?«
Күні бойы ол орманды кезіп жүреді,
Бірақ ол еш жерде аюларды таба алмайды.
Тек қопадан шыққан қара үкілер
Олар оған көзілдірікпен қарайды.
Міне, қоян шықты
Және ол Аюға айтты:
«Ескі гүріл үшін ұят -
Сіз қоян емессіз, аю.
Сен барасың, табан,
Крокодилді сызып тастаңыз,
Оны бөліп тастаңыз,
Аузыңнан күнді жұлып ал.
Тағы бір рет келгенде
Аспанда жарқырайды,
Сіздің балаларыңыз түкті,
Майлы бас күшіктер,
Олар үйге өздері жүгіреді:
«Сәлеметсіз бе, Ата, Біз осындамыз!«
Орнынан тұрды
Аю,
Ол ырылдады
Аю,
Үлкен өзенге
Ран
Аю.
Үлкен өзенде
Крокодил
Өтірік,
Ал оның тістерінде
От жанбайды,-
Күн қызыл,
Ұрланған күн.
Аю ақырын келді,
Оны жеңіл итеріп жіберді:
«Мен сізге айтып отырмын, изверг,
Жақында күнді түкіріңіз!
Бұл олай емес, іздеу, аулау,
Мен оны екіге бөлемін,-
Сіз істейсіз бе, надан, білу
Біздің ұрлау үшін күн!
Қарақшы тұқымын қараңыз:
Күн көктен ұстап тұрды
Ішпен толтырылған
Бұтаның астына құлады
Ия, және ұйықтай күңкілдейді,
Тамақтанған егін сияқты.
Барлық жарық жоғалады,
Оның қайғысы жоқ!«
Бірақ ұятсыздар күледі
солай, ағаштың дірілдеп тұрғанын:
«Егер мен қаласам,
Мен айды жұтып қоямын!«
Мен шыдай алмадым
Аю,
Заревел
Аю,
Жаман жауға
Ұшты
Аю.
Ол мыжылып қалды
Және оны сындырды:
«Мұнда қызмет етіңіз
Біздің күн!«
Қорқынышты қолтырауын,
Айғайлады, дауысты,
Аузынан
Тіс
Күн сөніп қалды,
Аспанға айналды!
Бұталардың арасынан жүгіріңіз,
Қайың жапырақтарында.
Сәлеметсіз бе, алтын күн!
Сәлеметсіз бе, аспан көк!
Құстар шиқылдай бастады,
Қателерді іздеңіз.
Олар қоян болды
Көгалда
Секіру және секіру.
Қараңыз: күшіктер,
Көңілді мысықтар сияқты,
Тікесіңкі атасына,
Майлы бесінші, қашып:
«Сәлеметсіз бе, Ата, Біз осындамыз!«
Бақытты қояндар мен тиіндер,
Бақытты ұл-қыздар,
Аяқ табанын құшақтап, сүйіп ал:
«Жақсы, рахмет саған, Ата, күн үшін!«
