быць можа, ужо нядоўга мне
У выгнанні мірным заставацца,
Ўздыхаць аб мілай даўніны
І сельскай музе у цішыні
Душой бестурботнай аддавацца.
Але ў тым, што, у краі чужым
Я буду думкаю заўсёднай
Блукаць Трыгорскае кругам,
У лугах, у рэчкі, над пагоркі,
У садзе пад шатамі ліпаў хатняй.
Калі памеркне ясны дзень,
Адна з глыбіні магільнай
Так часам у родную сень
Ляціць самотная адзінокая цень
На мілых кінуць позірк ліслівей.
