Не дай мне бог сысці з розуму.
Не, лягчэй посах і торба;
Не, лягчэй працу і голад.
Не тое, каб розумам маім
Я даражыў; ня, каб з ім
Расстацца быў не рады:
Калі б пакінулі мяне
на палёўкі, як бы жвава я
Пусціўся ў цёмны лес!
Я спяваў бы ў палымяным трызненні,
Я забываўся б у дзіцяці
Nestrojnyh, цудоўных мар.
І я б заслухоўваўся хваляў,
І я глядзеў бы, шчасця поўн,
У пустыя нябёсы;
І моцны, вольны быў бы я,
як віхор, роющий поля,
трушчыць лесу.
Ды вось бяда: сыдзі з розуму,
І страшны будзеш як чума,
Як раз цябе замкнуць,
Пасадзяць на ланцуг дурака
І скрозь краты як Звярко
Дражніць цябе прыйдуць.
А ноччу чуць буду я
Ня голас яркі салаўя,
Не шум глухі дуброў
А крык таварышаў маіх
Ды лаянку наглядчыкаў начных
ды віск, што звон абойма.
