памілуй, цвярозы Арыстарх
Маіх бахических пасланняў,
Не асуджай маіх мараў
І пачуцці ў легкадумнае вершах:
Плён вясёлага вольнага часу,
Не для неўміручасці народжаныя,
Але хіба так ашчаджанага
Для самога сябе, для сябра,
Або для Хлоі малады.
памілуй, сжалься надо мной —
Не патрэбныя мне твае ўрокі.
Я ведаю сам свае заганы.
Вядома бедны геній мой:
За рыфмай часта халасты,
На зло законах спалучэнні,
Бягуць трестопные натоўпам
на аю, ает и на ой. -
Яшчэ нешматлікія прызнанне:
Я стаўлю (хто ж без граху?)
Пустыя часта ўсклік,
І сряду лішніх тры верша;
Не добра, але апраўданняў
Ня льзя Ці сціпла прынесці?
Мае лятучыя пасланне
У нашчадства ці будуць квітнець?
не думай, цэнзар мой пануры,
што я, беснуясь па начах,
Акаваную вершаванай думай,
Спакоем ахвярую вершам;
знікла, бегаючы па ўсіх кутках,
Ероша валасы клоччамі,
Як Febovыm святар
Зіхацяць грознымі вачыма,
ледзь дыхаючы, нахмурылася позірк,
І Яны запальвалi сваю лампаду,
Для shatkoy крэслы, kryahtya, засяду,
сяджу, сяджу тры ночы сряду
І высижу - трестопный глупства ...
так піша (сказаць што не ў дакор)
Канюшы лядашчага Пегаса
свістаў, Дубцоў або Графа,
Служыцель адстаўны Парнасса,
Бацька старэнькіх вершаў,
І од не надта громозвучных,
І сказочек даволі сумных.
Люблю я бяздзейнасць і супакой,
І мне вольны час зусім ня цяжар;
І ёсць і піць знайду я час.
Калі ж неспадзяванай парой
Вершы кропать знойдзе паляванне,
На славу Дружбы іль Эрота, -
Адразу я праца закончу свой.
Сяджу Ці з добрымі сябрамі
Ляжу ль в постеле пуховай,
Блукаю ль над ціхімі водамі
У дуброве цёмнай і глухі,
Задумаюся - взмахну рукамі
На рифмах вдруг заговорю —
І нікога ўжо ня мора
Маімі хуткімі вершамі ...
Але калі калі-небудзь,
Жадаючы ў дастатку адпачыць,
Размясціўся перад камінам,
Кветкі, вольным спадаром,
Злаўлю ранейшымі думка маю, -
То не для імя паэта
Пэцкаць два іль тры куплета,
І іх напаўголасу спяваю.
Але ці ведаеш, аб мой ганіцель,
Як я гутару з табой?
Бестурботны Пінд наведвальнік,
Я з музай нежусь малады ...
Ужо раніцы яркае свяціла
Палі і гаі асвяціла;
Даўно праспявалі пеўні;
У полглаза спім - і пазяхаючы,
Шапель у песнях заклікаючы,
Пішу кароткія вершы,
Сярод прыемнага забвенья
Схілячыся ў падушку галавой,
І ў шчырасьці, без упрыгожванняў,
Мае складаю выбачэнняў
Трохі сонною рукой.
Пад шатамі ляноты невядомай
Так нежился спявак цудоўны,
Калі Вяр-Вера апяваў,
Або з усмешкай маляваў
У нязмушаным зачараваннем
Адасоблены свой гарышча.
У такім лянівым палажэнняў
Вершы цякуць і так і сяк.
Ці магчыма ў свой творенье,
Уняв вясёлых думак шум,
Тады вперять халодны розум,
Аздабленнем псаваць небыліцы,
Плён бадзяюцца жвавых дум,
І скарачаць свае старонкі? -
Anakreon, Шолье, хлопцы,
ворагі працы, клопатаў, смутку,
Не так, бывала, У ранейшыя дні
Сваіх палюбоўніц апявалі.
Аб вы, ветлівыя спевакі,
Сыны бестурботнасці гультаяватай,
Даўно вам аддадзены вянкі
Ад музы бяздзейнасці шчаслівай,
Але не бліскучыя дары
паэзіі працавітай.
На верьх Фессальския горы
Вялі вас таемныя выгібы;
Вясёлых грацыя палец гуллівы
Млада ліры ажыўляў,
І вашы челы абвіваў
Дзяцей Пафосских рой жартаўлівы.
И я – неопытный поэт —
Нядбайны вашых рыфмаў спадчыннік,
За вамі крадуся ўслед ...
А ты, мой сумны прапаведнік,
Стрымай навуковец густу гнеў!
ідзі, крыкі, лаянцы іншага
І кінь гультая маладога,
Пра ім ціхенька пашкадаваўшы.
