Калі за горадам, задуменны, я блукаю
І на публічнае могілках заходжу,
рашоткі, слупкі, прыбраныя грабніцы,
Пад якімі гніюць ўсе мерцвякі сталіцы,
У балоце так-сяк сціснутыя радком,
Як госці прагныя за гаротнага жыцця сталом,
купцоў, чыноўнікаў памерлых маўзалеі,
Таннага разца недарэчныя задумы,
Над імі надпісы і ў прозе і ў вершах
Аб дабрадзейных справах, аб службе і чынах;
Па старым Рагачоў ўдовы плач амурных,
Злодзеямі са слупоў отвинченные урны,
магілы слізкія, якімі таксама тут
Зеваючи жыхароў да сябе на раніцу чакаюць, -
Такія цьмяныя мне думкі ўсё наводзіць,
Што злое на мяне роспач знаходзіць.
Хоць плюнуць ды бегчы ...
Але як жа люба мне
восеньскі парой, у вячэрняй цішыні,
У вёсцы наведваць могілкі радавое,
Дзе дрэмлюць мёртвыя ва ўрачыстым спакоі.
Там неукрашенным магіл ёсць прастор;
Да іх ноччу цёмнаю не лезе бледны злодзей;
Блізу камянёў векавых, пакрытых жоўтым мохам.
Праходзіць селянін з малітвай і з уздыхам;
На месца бяздзейных скрыняў і дробных пірамід,
бязносага геніяў, rastrepannыh Харит
Варта шырока дуб над важнымі трунамі,
Вагаючыся, дужа шумеў ...
