Скребницей чысціў ён каня,
І я vorčal, сярдуючы не ў меру:
“Занёс жа варожы дух мяне
На распраклятую квартеру!
Тут чалавека берагуць,
Як на турэцкай перастрэлцы,
Насілу капусты пустых дадуць,
А ўжо не думай аб гарэлцы.
Тут на цябе як люты звер
глядзіць гаспадар, а з гаспадыняй -
ня бось, не выманілі за дзверы
Яе ні гонарам, наш nagaykoy.
То ль справу Кіеў! Што за край!
Валяцца самі ў рот галушкі,
Віном - хоць пару паддавайцеся,
А маладзіцы-молодушки!
Ёй-ёй, ня шкада аддаць душы
За погляд красуні чернобривой.
адным, адным ня добрыя ...”
- А чым жа? раскажы, службака.
Ён стаў круціць свой доўгі вус
І пачаў: “Мовіць без крыўды,
ты, хлопец, можа быць, ня баязлівец,
што па-дурному, а мы бачылі віды.
ну, слухай: каля Дняпра
Стаяў наш полк; мая гаспадыня
Была прыгожая і дабра,
А муж-то памёр, Прыкмячай-ка!
Вось з ёй і пасябраваў я;
жывем паводле, так што люба:
Pribyyu - мой Marusinyka
Слоўца не прамовіць груба;
Нап'юся - пакладзе, сам
Opohmelit'sâ prigotovit;
Мигну бывала: эй, кума! -
Кума ні ў чым не супярэчыць.
А здаецца: пра што б гараваць?
Жыві у дастатку, бясшкодны;
Ды не: я ўздумаў раўнаваць.
Што рабіць? вораг попутал відаць.
Навошта б ёй, стаў думаць я,
Ўставаць да пеўняў? хто просіць?
Сваволіць Марусинька мая;
Куды яе падступны носіць?
Я стаў прыглядаць за ёй.
Раз я ляжу, вочы прыжмурванне,
(А ноч была турмы Чорны,
І на двары шумела бура)
І чую: кумачка мая
З печы тихохонько скокнула,
Злёгку Абшарылі мяне,
Прысела да печкі, вугаль успушыўся
І свечку тонкую запаліла,
Ды ў куток пайшла са свечкай,
Там з паліцы шкляначку ўзяла
І, сяўбу на венік перад печкай,
распранулася дагала; потым
З склянкі тры разы сербанула,
І раптам на венік верхам
Ўзвілася ў трубу - і ўцёк.
Эге! скеміў у хвіліну я:
кума да, відаць, basurmanka!
пастой, галубка мая!..
І з печкі слёз - і бачу: шклянку.
панюхаў: кісла! што за дрэнь!
Плюхнуў я на падлогу: што за цуд?
скокнуў вілкі, за ім Лохан,
І абодва ў печ. Я бачу: бог!
гляджу: пад лавай дрэмле кот;
І на яго я пырснуў бутэлечкай -
Як чмыхне ён! я: брысь!.. І вось
І ён туды ж за лаханках.
Я ну крапіць ва ўсе куты
З пляча, у што ўжо ні папала;
І ўсё: гаршкі, лавы, сталы,
Сакавік! марш! всё в печку паскакаў.
хто чОрт! падумаў я; цяпер
І мы паспрабуем! і духам
Усю бутэлечку выпіў; верь не вер -
Але да версе раптам узвіўся я пухам.
стрымгалоў лячу, лячу, лячу,
Куды, не памятаю і не ведаю;
Толькі сустрэчным зорачкам крычу:
Правей!.. і на земь упадаю.
гляджу: лес. На ёй угору
кіпяць катлы; спяваюць, гуляюць,
Свішчуць і ў мерзостного гульні
Жыда з жабай вянчаюць.
Я плюнуў і сказаць хацеў ...
І раптам бяжыць мая Маруся:
дадому! хто клікаў цябе, жэўжык?
цябе з'ядуць! Але я, НЕ страуса;
дадому? Так! чорта з два! пачым
Мне ведаць дарогу? – Ах., ён дзіўны!
вось качарга, сядай верьхом
І выбірайся, акаянны.
- Каб я, я сеў на качаргу,
гусар прысяжны! ах ты, дура!
Або аддаўся я ворагу?
Іль ў цябе падвойная шкура?
Конья! - Уключана, дурань, вось і конь. -
І толькі; конь перада мною,
скрабе капытом, ўвесь агонь,
дугой шыя, хвост трубой.
- Сядай. - Вось сеў я на каня,
шукаю аброці, - няма аброці.
як узвіўся, як панёс мяне -
І апынуліся мы ля печы.
гляджу; усё гэтак жа; сам жа я
сяджу верьхом, і пад мною
Ня конь - а старая лаўка:
Вось што здараецца парою”.
І стаў круціць ён доўгі вус,
дабаўленай: “Мовіць без крыўды,
ты, хлопец, можа быць, ня баязлівец,
Ды дурны а мы бачылі віды”.
