Калі сярод оргій жыцця шумнай
Мяне разумеючы Астракізм,
Ўбачыў я натоўпу вар'яцкай
пагарджаны, нясмелы эгаізм.
Без слёз пакінуў я з прыкрасцю
Вянкі баляў і бляск Афін,
Але голас Твой мне быў радасцю,
вялікадушны Грамадзянін!
Няхай Лёс вызначыла
Ганенняў грозныя мне зноў,
Хай мне дружба змяніла,
Як здраджвала мне каханне,
У маім выгнанні пазабываю
Несправядлівасьць іх крыўд:
Яны нікчэмныя - калі буду
табой апраўданы, Арыстыд.
