Для берагоў айчыны далёкай
Ты пакідала край чужой;
У гадзіну незабыўны, у гадзіну сумны
Я доўга плакаў прад табой.
Мае хладеющие рукі
Цябе стараліся ўтрымаць;
Пагоня страшнае расстання
Мой стогн маліў не перарываць.
Але ты ад горкага цалаваньнем
Свае вусны адарвала;
З краю змрочнага выгнанні
Ты ў край іншы мяне клікала.
ты казала: “У дзень пабачэння
Пад небам вечна блакітным,
У фицированном Olive, любові цалаваньнем
мы зноў, мой сябар, злучым”.
Але там, нажаль, дзе неба скляпенні
Ззяюць у бляску блакітным,
Дзе цень аліў легла на воды,
Заснула ты апошнім сном.
твая прыгажосць, твае пакуты
Зніклі ў урне труннай.
А з імі поцалуй пабачэння ...
Але чакаю яго; ён за табой ...
