калі, да летуценным свеце
Імкнучыся ўзнёслай душой,
Ты трымаеш на каленях ліру
Нецярплівы рукой;
Калі зьмяняюцца бачання
Перад табой у чароўнай імгле,
І хуткі холад натхнення
Уласаў падымае на лобе, -
Ты праў, даеш ты для нямногіх,
Не для зайздросных суддзяў,
Не для сбирателей ўбогіх
Чужых меркаванняў і вестак,
Але для сяброў таленту мер,
Свяшчэннай ісціны сяброў.
Не ўсякага пакахае шчасце,
Не ўсе нарадзіліся для вянкоў.
Дабраславёны, хто ведае жарасная асалода
Высокіх думак і вершаў!
Хто асалоду выдатным
У выдатны атрымаў надзел
І тваё захапленне ўразумеў
Захапленнем палымяным і ясным.
