Я помнік сабе падняў нерукатворны,
Да яго не заростет народная сцежка,
Узьнёсься вышэй ён галавою непакорлівай
александрыйскага слупа.
Не, увесь я не памру - душа ў запаветнай ліры
Мой прах перажыве і тлення ўцячэ -
І слаўны буду я, Доколь ў подлунном свеце
Жыць будзе хоць адзін пиит.
Слых пра мяне пройдзе па ўсёй Русі вялікай,
І назаве мяне всяк існы ў ёй мова,
І горды ўнук славян, і фін, і цяпер дзікай
Тунгуч, і сябар стэпаў калмык.
І доўга буду тым ласкавы я народу,
Што пачуцці добрыя я лірай абуджаючы,
Што ў мой жорсткай стагоддзе ўславіў я Свабоду
І літасць да заняпалых заклікаў.
загадзе Божую, муза, будзь паслухмяная,
Крыўды не баючыся, не патрабуючы вянка,
Падзяку, і паклёп прыемшы абыякава,
І не оспоривай дурнога.
zarAstet!!!! памылка